Mag ik nog even door juichen? Vorige week is De Nieuwe Bibliotheek geopend. Boeken, cultuur en Almere – dat gaat over het algemeen niet zo lekker samen, is de heersende en ongefundeerde mening in het land. En iedereen die ik gesproken heb voor het boek dat ik over de nieuwe bieb schrijf, zei hetzelfde: ‘ik ben benieuwd of het werkt.’ En dus stond ik zenuwachtig vanaf de balustrade te kijken of die niet culturele, analfabete Almeeerders wel zouden komen. Ze kwamen. Met duizenden. Ze kwamen en waren blij en trots. Een mijlpaal in de ontwikkeling van de stad, zei een meneer tegen me. En dat klopt.
Maandag, dinsdag woensdag en donderdag heb ik er met vriend Peter zitten werken. En wij niet alleen. De studiezaal zat vol mensen met laptopjes, de studiecellen waren bezet, er stonden rijen voor de uitleen en in het Nieuwscafé was het gezellig druk. Het was alsof het altijd zo geweest was. Volkomen vanzelfsprekend is het gebouw dé ontmoeting/ studeer/ hang/koffieplek geworden. Op de meest prominente plek in de stad, naast het stadhuis, hebben wij nu een huis van de stad. Het werkt en dat maakt me erg gelukkig. Vandaag ga ik er maar ’s heen zonder laptopje. Vandaag ga ik gewoon klant zijn. Op zoek naar een goed boek en Bach en koffie drinken uitkijkend over het plein.
Hoi Connie,
Was dit wat we nog misten? Het lijkt er wel op.
Spreek je hopelijk gauw.