Waar waren we gebleven? O ja, in de auto. Op weg naar het pittoreske maar dodelijk saaie – vaak voorkomende combi – Culemborg…De IPod besluit Memory Lane in te slaan en Carly Simon zingt:
my going has nothing to do with you
I’m planning a trip all alone
And all I want is a room with a view
Where the sight of the sunset full glow
makes me ache with feeling alone…
Flashback! Twintig en op de Prinsengracht, thuis bij Ariane, hartsvriendin en klasgenoot op de Amsterdamse Theaterschool. We draaiden Carly Simon, aten teveel voor ballerina’s in spe en gingen iedere avond flipperen. En wijn drinken. Een leven dat niet strookte met het militaire regime op de balletacademie.
Ariane woonde dus op de Prinsengracht. Samen met haar vader, een befaamd oncoloog, haar broer – die in het tuinhuis woonde in de grachtentuin, en meestal een aantal kunstenaars en theatermakers. Het was altijd feest op de Prinsengracht. Soms kwam ik ’s ochtends verkreukeld uit Ariane’s kamer – en soms, als ik even verdwaald was, uit het tuinhuis – om aan te schuiven bij Pierre bijvoorbeeld. Een Fransman die zelf wijn maakte van aardappelschillen, me op m’n donder gaf omdat ik mijn botermes in de aardbeienjam stak en een toneelstuk in de Nes regisseerde. Of ik had urenlange gesprekken met Peter, een lieve zachte gay uit de VS die Amsterdam koos voor zijn coming out.
Kortom, een heel andere omgeving dan het eigenaardige, in alle opzichten gespleten gezin waar ik uitkwam. Maar desondanks een plek die een stabiel thuis voor me werd en een voorbeeld voor hoe ik wilde leven.
In Culemborg zat de autochtone jeugd gezellig pils te drinken op een terras. Drie Marokkaanse leeftijdgenoten liepen keer op keer stoer langsliepen. Onder de poort door, lopen langs terras, over het plein, andere kant langs terras, weer onder de poort door. En dat een keer of vier. Gevangen tussen de middeleeuwse poort aan de ene kant en het pittoreske, statige pand aan de andere kant van het plein. Ik werd er treurig van, van het gebrek aan uitzicht in dat schattige dorpje.
Ik hoop voor die kinderen dat er ergens in Culemborg een Prinsengracht te vinden is!
Als geboren en getogen Culemborger kan ik het niet nalaten te reageren op deze mooie blogbijdrage.. Helaas, geen Prinsengracht in Culemborg, was het maar waar, misschien was ik er dan langer blijven wonen.
Maar uitzicht is er wél. Ben je wel eens vanaf de haven over de dijk gelopen, uitkijkend op de lek? Met achter het water de weilanden van Schalkwijk en Wijk Bij Duurstede? Ik nodig je graag uit voor een rondleiding om deze bijzondere stad beter te leren kennen
Nee, niet over de dijk gelopen. Slechts een heel beperkte blik geworpen…Dank voor het aanbod!