Poe. Wat gebeurt er toch veel in de wereld. En de rottigheid lijkt de overhand te hebben. Niet de gebruikelijke rottigheid als oorlog en honger, maar rottigheid die knaagt aan de wortels van systemen. Akkoord, het zijn rottige systemen, maar wel onze systemen. En het alternatief is onduidelijk. Ik ben daarom nogal onrustig, voel me nogal machteloos. Soms kwetter ik even als een boos vogeltje op twitter. Onderteken een petitie. Stuur een mail. Bottomline is: ik kan niks, weet niks, ben niet in staat het hele plaatje te zien. Niemand trouwens, ooit. ‘There is no good perspective, there is no wrong perspective. There is just perspective’ aldus een wijze zenleraar. En zo is het maar net.
Over wijze zenleraar gesproken, die van mij is weer terug, na een maand afwezigheid. Gisterenavond zaten we weer tegenover elkaar. Ik had een koan gedaan. Een rare koan. Een lastpak die me alle hoeken van de kamer en het universum had laten zien. Nu gaf de Mees me nieuw huiswerk. Zitten met ‘niet weten’. Zitten met vragen als: is er leven na de dood? Wat was er vóór de big bang. Onmogelijke vragen dus waar geen antwoord op is. Vrijwel direct had ik de sensatie van een vrije val, zo sterk dat ik me bijna aan mijn kussentje vastgreep. ‘Oei,’ zei ik. ‘Dit voelt als een eeuwige vrije val.’ ‘Klopt,’ lachte de Mees.
Niet weten en dat toegeven. Geen antwoorden op de vragen over het ondoorgrondelijke en je tegelijkertijd bewust zijn van duizenden perspectieven op het alledaagse. Een vrije val. Vrij en eng tegelijk. Bungy jumpen zonder bungy.
Hieronder een stukje uit een soetra dat we altijd opzeggen. Het klopt als een bus en geeft me houvast geeft in bange dagen.
In feite is er duisternis in helderheid, maar je moet de duisternis niet willen ontmoeten. Er is helderheid in duisternis, maar zoek niet naar die helderheid. Duisternis en helderheid horen bij elkaar, zoals de linker en de rechter voet bij het lopen.
P.S. Met dank aan onmisbare mede-zitters Kees en Marloes die me hebben laten zien wat niet weten is.
PS: Ik noem mijn leraar ‘de mees’. Omdat ‘mijn meester’ zo beladen klinkt, en sm-achtig. En leraar is te frans-duits-engels. De mees klopt wel. Een mees is ook een vogeltje en in de zen hebben wij een beroemd verhaal over een vogeltje dat druppeltje voor druppeltje bezig is een enorme bosbrand te blussen…en dat is wat hij doet..maar dat is weer een ander verhaal…
Een uurtje nu volg ik nu #WikiLeaks op twitter… minstens duizend perspectieven zijn er bij mij langs gekomen
Als de angst weg is zal de val dan niet meer eng en alleen nog maar vrij zijn?
Wenda, die het niet weet.
@Wenda @Willem @Marloes Ik omhels julie met 10000 armen
” Wij..” hadden het misschien makkelijk: Eerst Sensei, toen Roshi.. Als mensen nu alleen Genpo zeggen, krijg ik ten minste 1 kromme teen.. Maar het hek is van de Big Mind Dam.. Tampie.. Kus Connie, X
De Grote Sprong..
Ik kijk ernaar uit om de Sandokai op Ameland in het Engels te zingen met jullie. Dat blijft toch een favoriet van me.
Over perspectief gesproken: “De meester” is voor mij juist weer een liefdevol koosnaampje, tegenover het serieuzere “De leraar”.
Dat niet-weten sluipt bij mij meer de dagdagelijkse dingetjes binnen in plaats van big bangs en bespiegelingen over het hiernamaals:
– Hoe zorg ik best voor mijn kinderen, mijn lichaam … ?
– Wat doe ik best wat mijn job betreft en die duizenden (tegenstrijdige) ambities in mijn hoofd.
– …
Heel eerlijk: ik weet het niet, en daar voel ik me niet altijd even comfortabel bij
@David. Klopt. Heb ik ook. Al merk ik duidelijk dat ik – meestal – minder snel meegesleept wordt door gedachtenspinsels. Het grote niet weten is echter een ander verhaal. De vrije val, de grote sprong, het fundamentele niet weten dat uiteindelijk de basis is in ons leven. Amen, haha.
De basis, yep!
En wat we denken te weten is bij nader inzicht maar een vaag vluchtig samenraapsel.
@David: weet je het zeker?
Nóg dieper vallen..