Ze loopt ons tegemoet.
Door de lange 
gang van de crisisopvang.
Stralend.
Ze heeft haar jas al dichtgeritst, haar tas bungelt aan haar arm. In de ene hand heeft ze een bruine broek, in de andere een van haar vijf streepjesshirts. Ze lacht. Voor het eerst in maanden lijkt ze weer op mijn moeder. Mijn hart wordt zwaar.
‘Ik mag weg, toch?’
‘Ja mam, je gaat naar een veel betere plek.’
‘Maar ik ga toch naar huis?’
Nee mam, je gaat niet naar huis. Nu niet en nooit niet.
Maar dat zeg ik niet. ‘Je gaat eerst nog ergens anders heen.’
‘Ik ben bang,’ zegt ze.
Ze zit op de rand van het bed. Haar tas op schoot.
We hangen haar kleren in de kast, zetten de vertrouwde boeddhaatjes neer, de schemerlamp met de groen en gele streepjeskap, het semi-perzische tapijtje, het schilderij met de gele chrysanten. Haar sloffen staan onder het bed.
‘Het wordt al wat,’ ratel ik. ‘En wat is de woonkamer hier gezellig, hè, mam? En kijk, je hebt zelfs een terrasje.’ Ze kijkt me aan. Ze kijkt naar buiten. Ze zegt niets meer.
Verrader, zeg ik tegen mezelf. Verrader.
Ik loop haar kamer in.
Haar schouders hangen. Ze frummelt aan haar tas.
‘Zal ik je even lekker douchen?’
Onder haar broek draagt ze een pyamabroek en Zeeman kousjes. Ik pel haar trui af. Nog een trui, een streepjesshirt, een roze pyamajasje, haar zilvergrijze beha er overheen geknoopt.
‘Lekker,’ geniet ze. Het warme water loopt over haar hoofd en langs haar lijf. ‘Hou de douchekop even vast, dan pak ik de shampoo,’ zeg ik. Ze draait zich naar me om, vergeet dat ze de douche vastheeft. Ik ben drijfnat. We krijgen de slappe lach.
Van buurman Stephan hoorde ik ook het verhaal van de verschillende lagen kleding waaronder hij het steeds dunner wordende lijf van zijn vrouw terugvond. Enerzijds hilarisch, maar ook zo verdrietig. Ik hoop dat ze het fijn gaat hebben in het verzorgingshuis. Ze zal zich gaan hechten aan de verzorgers daar; een pijnlijk maar ook geruststellende gedachte. Maar wennen, dat zal het nooit.
Helemaal waar, Odette.
Dag Connie,
Goed verhaal zeg, goed geschreven. Ik vond het via Kitty Kilian/twitter.
Groet,
Guus Pijnenburg
Dank je, Guus!
Tranen van ontroering en herkenning. Dank voor je mooie verhaal.
<3
Goddank, die slappe lach!
Zeg dat!
Dag Connie, wat mooi geschreven en ook al is haar geheugen aan het verdwijnen, ze bestaat uit meer dan dat. Op dieper ziel niveau hebben jullie contact. Liefs
Dank je wel, Lida.
Thank you!!1