Toen Edwin Oostmeijer me een tijdje terug vroeg een Almeers klankbordgroepje samen te stellen voor een nieuw woonproject in Poort, aarzelde ik geen moment. Leuk om eens van binnenuit mee te maken hoe zoiets werkt. Maar verder piekerde ik er niet over om te verhuizen. Wij wonen lekker en op een vrij ideale plek, dicht bij het centrum en toch groen. En ook mijn klankbordgroepje was niet echt van plan te verkassen naar Poort.
Wat volgde was een boeiende maar vrijblijvende reis: hoe zou je willen wonen? Een reis die door VPRO programmamaker Robert Wiering vastgelegd wordt om ooit – als het er allemaal staat – uitgezonden te worden. Een paar dingen werden meteen duidelijk. Niemand van ons wil nog in een aangeharkt straatje met voor en achtertuintje. En we willen vanuit huis kunnen werken want de meesten van ons zijn freelancers. Desperate freelancers, zoals architect Don Murphy ons noemt, op zoek naar contact. Er moet iets gemeenschappelijks zijn. Een plek waar we elkaar kunnen ontmoeten zonder gelijk bardiensten te moeten draaien. Uit de voorbeelden die Don ons liet zien, vonden we een Deens project het meest aansprekend. En zo gingen we afgelopen weekend op architectuur excursie naar Denemarken. Een enerverend, spannend, inspirerend weekend met veel lol maar ook verhitte discussies over architectuur en wonen. Tijdens de luch zondag inventariseerden we: wat vond jij het het leukste project en waarom. De meningen waren compleet verdeeld. De een ging voor stedelijkheid, de ander voor natuur, de derde voor uitzicht. Er was geen touw meer aan vast te knopen. Arme Don en Edwin…En als klap op de vuurpijl vielen vervolgens alle Almeerders als een blok voor een geweldig studentenhuisvestingsproject dat we op weg naar het vliegveld nog even bezochten. Een project dat in helemaal niets leek op alles wat we een uur eerder zeiden belangrijk te vinden. Blijkbaar maakte dat gebouw iets in ons wakker. Ergens graag willen wonen is net als verliefd worden, concludeerde ik toen. Een gevoel dat je overvalt of je er nou op zit te wachten of niet.
Gisterenavond presenteerde Don het uiteindelijke ontwerp aan een veel grotere groep. Amsterdammers, Friezen, Almeerders. Allemaal potentiële bewoners, behalve ons klankbordgroepje dan. En wat niet gebeurd was tijdens de reis die we samen maakten, gebeurde nu. Ik werd verliefd. Op Ithaka. Zag mezelf daar helemaal zitten. ’s Ochtends op blote voetjes door ons wilde park naar de natuurlijke zwemvijver. Of met mijn laptopje onder de arm naar het cafe voor een praatje en een koffie verkeerd. Frank een atelier in de tuin – geen schilderijen meer rijendik op de gang! Ik in mijn tuinhuisje annex kantoortje. Isa in haar eigen bedoeninkje op de bovenverdieping…Fietsen naar het strand. En over 20 jaar fietst deze ouwe dame met haar net zo ouwe lief over een mooie Golden Gate brug naar de maandagochtend markt in de Jordaan…Jorien en ik keken elkaar aan. Dit is wel heel erg leuk. En ook Robert werd warm, en Edwin…
Naar huis fietsend bedacht ik hoe ik het Frank moest vertellen. Hij is dik tevreden, houdt van ons huis en de buurt. Maar ook bij hem zag ik iets beginnen te gloeien toen ik tekende hoe het ging worden. Later in bed zei ik: ‘O ja, weet je eigenlijk wel hoe het heet? Ithaka.’ En aangezien Ithaka al jaren ons eiland is, durf ik er een Vinexwoning onder te verwedden dat hij nu ook verliefd is.
We zijn er nog niet. Er is een kans van 50% dat Ithaka er komt. Het maakt deel uit van een architectuurprijsvraag voor particulier opdrachtgeverschap. In de eerste ronde beoordeelde een vakjury de ideeën. Ithaka was toen nog niet veel meer dan een idee maar won. Nu is het de beurt aan het publiek. In november kan er ingeschreven worden en wie de meeste inzendingen heeft, mag gaan bouwen. Voor iedere kavel van 2 ha groot, zijn twee kanshebbers. Het wordt spannend. Als het allemaal lukt, verhuizen we eind 2009…