Met collega Peter van Schooten en Martin Mens in ‘Zo blauw, Zo blauw’. Soort namaak mediterraan op de Grote Markt. Eerst natuurlijk flink gezeurd over cultuurbeleid – not! – in Almere. Martin heeft als theatermaker al jaren last van, hoe heet dat ook al weer, concurrentievervalsing. Bijvoorbeeld van de gemeente die toestaat dat welzijnsstichting (?!) De Schoor kindertheater voor ‘kinderen uit achterstandswijken’ gaat maken in het Snuffelhuis (soort van kinderbuurthuis achter de bieb). Raar, ten eerste, waarom De Schoor en geen prof theaterclub (zoals Theatermakerij)? Ten tweede, waarom niet naar de kinderen toe? Nou ja, dit soort frustraties zijn er aan de lopende band.
Na aantal pilsjes (de mannen) en gintonics (ik) kwamen de leuke ideetjes los. We gaan in maart starten met een reeks Margreet Dolman achtige shows in het Randstadhuistheater. Goeie, kritische gasten op bezoek bij mevrouw Lepeltak, alter ego van Martin, ook wel bekend als de nachtburgemeester van Almere. Muziek, verhalen, theater, vaste rubriekjes. Ik wil al jaren prikkelend, anarchistisch Almeers magazine starten dat verschijnt wanneer nodig en zich op geen enkele manier conformeert aan wat of wie dan ook. Goeie interviews, de politiek vuur aan de schenen leggen, platform bieden aan loslopend talent, linkjes leggen. Maar de moed zakt me in de schoenen als ik praat met aspirant sponsors / zakelijke jongens. Bedrijfsplannen, oplages, advertenties, papiersoort, doelgroepen, afzetmarkt. Getverdegetver. Ik heb goeie schrijvers, vormgevers, ideeen, wat wil je nog meer? Hoef alleen maar beetje geld om te drukken. Rest regel ik zelf wel…De avonden in de Theatermakerij kunnen een soort live magazine worden. Moeten jullie wel ALLEMAAl komen. Doen?
Anarchisme betekent voor mij vrolijk ontregelen. Cynisme laat ik liever over aan mensen die een hogere zuurgraad hebben.
Dat zijn mooie woorden Connie