<----------- Dit is de leukste hond van de wereld. Nou ja, was, want hij is dood. Maar hij voelt niet dood. Nog steeds niet, ook niet nu we dik een jaar verder zijn. Tyco was misschien wel het meest aanwezige gezinslid, letterlijk en figuurlijk.
Die laatste ochtend gingen we met hem wandelen. Of liever gezegd, wij wandelden, hij zat in zijn wandelwagen want de oude fox kon niet meer zo best uit de voetjes. We maakten ons vertrouwde rondje door het park en huilden. Thuis legden we meneer op de bank, hij legde zijn hoofd bij dochter op schoot en dommelde in. Even later belde de dierenarts aan, keek naar ons gezinslid, zei dat het echt wel op was en maakte zijn spuit klaar. Tien minuten later was Tyco ingeslapen, zoals dat eufemistisch heet. Dood, dus, definitief en hartstikke dood. Om nooit meer ondood te worden.
Tot op de dag van vandaag twijfelen we. Hadden we moeten wachten? Maar waarop dan?
En vooral vandaag, op zijn vijftiende verjaardag, doen we er qua twijfel nog een schepje bovenop.
Lijden voorkomen bij een ander doet soms veel zeer.
Mooi en eerlijk. De twijfel blijft, ook bij onze hond Dido. De herinneringen zijn blijvend, woef.
Bijzonder toch, hoe een dier in je hart kan leven, en wat misschien wel nog bijzonderder is; dat dat andersom ook zo kan zijn. Dat een dier wiens baasje is overleden ook echt zichtbaar en voelbaar verdriet heeft!