Tranen bij AH

Moet ik toch net vreselijk hard huilen bij AH. Dat komt zo.

Mijn kleine broertje belde. Mijn kleine stiefbroertje eigenlijk. Mijn ouders scheidden toen ik 12 was en de nieuwe man van mijn moeder bracht een zoontje mee. Toen had ik ineens twee broertjes: een van 5 en een van 9. Nou, die kleine, die nu groot is, heeft / had kanker. Van de zomer vastgesteld. Iedereen compleet van de leg want broertje was altijd kerngezond, een marathonloper die elke dag 9 kilometer rende. Maag verwijderd, heleboel chemokuren. Hij is nu aan de laatste kuur bezig. Er zijn geen uitzaaiingen dus het ziet er goed uit.

Hij belde met de vraag of ik bewindvoerder wil worden mocht het alsnog misgaan. Er zijn twee dochtertjes en de boel moet eerlijk verdeeld worden. Tuurlijk, zei ik, zonder stil te staan bij de vraag. Maar bij AH, op zoek naar de halfvolle biologische melk drong het tot me door. Kanker, dood. Dat kan dus zo maar. Al die tijd optimistisch en voortvarend aan de gang geweest en nu het allemaal achter de rug is, word de emotie mat toch nog even onder je vandaan getrokken.

Enfin. Snikkend op zoek naar honing, brood, kaas, blikken voor de hond en een stuk chocola als troost. Hij is te jong, is papa en het gaat dus verdomme niet gebeuren dat ik mijn bewindvoerder taak op me moet nemen!