Ik sta onder de douche en kijk uit het raam. Naar de zachtgeel groen bloeiende acacia op de bergwand. Naar de blauwe zee verderop. Naar het dorp. Laatste dag. Nog even naar ons favoriete strand en het museum en dan naar huis.
Zuid Kreta. Voor het eerst in jaren en jaren samen op reis. Zonder kinderen. Zonder vrienden. Alleen lief en ik. Twee weken harmonie. Een verrassing. Lange dagen op het strand. Lezen, kijken, luisteren, naar de taveerne voor een salade en citroenlimo. Drijven in de blauwe zee. Zien hoe het licht aan het eind van de dag verandert en zacht wordt. Om een uur of acht terug rijden door de bergen. Stoppen voor een herder met een kudde. Zien hoe het dal gevuld wordt met goud licht, alsof we langs de rand van een kom goud rijden.
Spectaculaire bergtochten. Over onverharde wegen langs ravijnen, vergezichten, kapelletjes, kloosters. Verhalen over bezetting, heldendom en verzet. Op de boot naar ons geliefde Loutro. Een andere manier om er te komen is er gelukkig nog niet. Nog niet, want de vooruitgang rukt op. Ook langs de zuidkust, een gebied dat jarenlang ‘onontwikkeld’ bleef. Het gaat snel nu. Wegen worden aangelegd, de aanleg van een vliegveld lijkt een kwestie van tijd. Alle stranden die je voorheen pas kon bereiken na een stevige tocht dor de bergen, zijn nu te bereiken met bootjes. De zuidkust van Kreta wordt een vakantiebestemming die goed te doen is.
En nu weer thuis. Maar dat waren we eigenlijk al.
Heerlijk om mee te kunnen genieten van jouw vakantie…..heel beeldend beschreven!