“Mama, kom toch weer hier wonen.” Eva en ik fietsen door de Spuistraat richting Pijp. “Het is zo moeilijk hier een goed betaalbaar huis te vinden.” “Dan huur je weer, vrije sector. Ben je net zoveel kwijt als je hypotheek. Kom, even koffie bij de Balie.” We parkeren de fietsen op het Leidseplein en lopen de Balie binnen. Worden warm begroet door erg leuke dertiger die vraagt wat de meisjes willen. Hier en daar zitten mensen met kleine Macbookjes voor hun neus te werken. “Dan koop je ook een Macbookje en kun je hier elke dag koffie drinken en flirten met die gast.” Mijn dochter weet mijn gevoelige snaren weer feilloos te bespelen.
Een uurtje flirten later, fietsen we door naar de tangoschoenenwinkel in de Ferdinand Bol. “Isa gaat na de zomer toch in Amsterdam op school. Dan is het allemaal wat makkelijker, kunnen we ’s avonds gewoon bij jullie aanschuiven of even naar de Cuijp samen,” gaat ze door terwijl ik het ene na het andere paar knalrode hoge hakken pas. “En nu even rondje park”, speelt ze haar grootste troef uit. Want Vondelpark in de lente, leuker is er niet. De parkieten krijsen, de skaters skaten, hippe papa’s lopen met hippe babies op hun buik, macbikers maken brokken en de bloesem bloeit. Op iedere hoek wacht een herinnering. Eva’s kresj aan de rand van het park. De zandbak. De speeltuin. Samen met al die andere plekken vol herinneringen de definitie van thuis en van soul.
Een week eerder in Almere. “Mama, kijk om je heen. Je hoort hier niet,” zegt Isa. “En ik ook niet. Als ik bij Eef in Amsterdam ben en ik zie leuke kleren koop ik ze niet omdat ik die niet aan durf in Almere.” Ze heeft gelijk. Onlangs haalde ik haar ’s avonds van school na een feest. En kon haar niet vinden, volkomen anoniem tussen al die andere meisjes met hun strakke jeans in laarzen, jacks, lange haar, grote tassen. Alsof er een stilzwijgende afspraak gemaakt is wat je wel en niet mag dragen.
Maar mijn werk dan, pieker ik in de trein terug naar huis. Hier kan ik verschil maken. Mijn steentje bijdragen. En dat is toch waar het om gaat.
Gaan of niet gaan? Ik kom er niet uit. Als ik mijn fiets de achtertuin in rij, zie ik een glanzend kikkerkopje uit het water van de vijver omhoog steken. “Hee, ben je er alweer?” begroet ik hem. De eerste kikker. Het is lente, dat scheelt.
gaan, gaan, gaan. met alle liefde voor de stad maar hier in leeuwarden zeggen we altijd: ,,’t was niks, ’t is niks en ’t zal ook nooit wat wurde.” en dan hebben we het dus over de parel van het noorden, met leuke kroegen, een bruisend cultureel leven, meerdere kranten, monumenten, initiatieven die niet door de gemeente worden doodgeknuffeld, kleine scenes, open podia en prachtige betaalbare woningen.
en dan nog die ‘negativiteit’, hoe moet je dan als liwwadder wel niet naar almere kijken?
zo?:
’Almere lelijkste plek van Nederland’
ALMERE (ANP) – Almere is de lelijkste plek van Nederland. Dat maakte volkskrantreizen.nl, die een verkiezing van lelijke plekken organiseerde, vrijdag bekend. Almere won nipt van Nieuwegein. Den Helder werd derde.
In totaal brachten 2900 gebruikers van volkskrantreizen.nl hun stem uit. Zij vinden vooral nieuwbouwsteden saai en daardoor niet om aan te zien. Steden die in de oorlog of daarna hun oude hart verloren, vinden zij ook niet mooi. Verkeerde stedenbouwkundige keuzes en overambitieuze politici worden veelal aangewezen als boosdoeners.
De verkiezing was het resultaat van een levendig debat op de site over lelijke plekken in binnen- en buitenland. Lezers nomineerden tien plekken en vonden die vooral dicht bij huis. Ze liggen allemaal in Europa.
Charleroi in België is verkozen tot lelijkste plek ter wereld. Tweede werd het Belgische Luik. Het Poolse Katowice belandde op de derde plaats. De drie mijnsteden zijn lelijk door de verouderde industrie, zwarte sneeuw, smog en bleke gezichten die het straatbeeld bepalen.
Connie, ik heb het zelfde gevoel, maar dan met Hilversum… hahahahaha.
En het mooiste van Leeuwarden vind ik overigens het bordje “Stiens, 2 km”.