Wakker. Storm. Vol hoofd.
Gisteren hele dag gepraat. Eerst met Karen samen naar Marcel die op de 4e verdieping in het stadhuis zit. Een van de leukste plekken vind ik, waar – zeker voor stadhuisbegrippen – behoorlijk wat doe energie hangt. Marcel is projectleider van het European New Town Platform, een club van new towns in heel Europa, waar Almere trekker van is. Ik ontmoette hem tijdens de Erasmus PC salon in Den Haag waar we op slag al aan het breinwaaien raakten over mogelijkheden tot samenwerking met Geheugen. Gisteren doorgepraat en dat leverde direct inspirerende plannen op. Ik verlang al een tijdje naar met het GvA iets over de stadsgrenzen heen te doen en ik zou ook erg graag een ErasmusPC salon in Almere willen organiseren. Ineens lijkt dat samen te gaan vallen. Zou erg mooi zijn.
Vervolgens met Nelleke Penninx gepraat die in Amsterdam bezig is met ruimtelijke en economische ontwikkeling maar daarnaast een studie op het gebied van stadsontwikkeling doet en in het kader daarvan de onmogelijke taak heeft in vier weken tijd met een aantal mensen in de stad te praten over wat een schaalsprong voor Almere betekent. Voor mensen uiteraard, bouwen kunnen we nu wel. Nelleke komt van buiten en dat praat lekker want het dwingt me scherp en duidelijk te zijn over wat de kracht is van de stad en wat de bedreigingen zijn. Vaak zijn het keerzijdes van dezelfde medaille. De kracht is de moed het hier anders te doen dan op het oude land. Te kiezen voor de toekomst. Keerzijde daarvan is overregulering, de stad tot in de puntjes te willen regelen. Zelfs ontregeling wordt geregeld. Broedplaatsen creëren? Volgens mij ontstaan die toch helemaal vanzelf als het goed is. In die zin hoop ik erg dat de gemeente de Voetnoot echt vrijgeeft. En niet de behoefte voelt daar miljoenen in te gaan stoppen om het keurig op te leveren. Wil je erin? Prima. Maar dan wel je eigen pot verf mee. Laat het anders alsjeblieft gekraakt worden. Ik doe mee. En waarom toch die kostbare lege popzaal als de Metropole leeg komt? Ideale locatie voor een Almeers proef melkwegje. Juist dat soort kleine, goedkope voor de hand liggende initiatieven kunnen het verschil maken. Kijk maar naar Blijburg. Een saaie wijk met niet zo’n geweldige reputatie. Iemand begint Blijburg aan Zee en op slag wordt het hip en happening, hebben de Amsterdamse paradijsvogels weer een plek om hun kunsten te vertonen. En wordt de grond duurder waardoor projectontwikkelaars het strandje weg willen hebben…Sukkels. Dit effect had je met het duurste communicatiebureau nooit kunnen bereiken.
Daarna met iemand anders gepraat over De Paviljoens en hoe we die overeind gaan houden. Cultuurbeleid in Almere, breek me de bek niet open. De culturele stofzuiger aan het Weerwater die als we niet oppassen alle kleintjes opruimt. Wat nou Kunstlinie? zei een vriend, CCA zul je bedoelen: Cultureel Crematorium Almere. En ook dat is zo dubbel want wat is het gebouw mooi en ik kan het weten want loop elke dag langs het Weerwater en zie het meekleuren met zon, regen, storm of stilte. Tsja. Door los te laten ontstaan vaak de mooiste dingen.