La Vallade. Een van mijn favoriete eetplekken in Amsterdam. Aan het tafeltje naast ons zitten een man en een vrouw. Hij, zestiger, hippe bril en geheel in het wit. Wit tshirt, witte broek met een soort witte rok erover. Soort born again spiritueel persoon. Helemaal into emoties. Zij blond, bloemetjesjurk wat sexy klinkt maar het in dit geval geheel niet is. Het gesprek dat ze voeren is een tot leven gekomen Peter van Straaten tekening.
‘Dat vind ik dus heel bijzonder. Dat wij dat hebben. Dat ik…dat je zo naar een vrouw kunt kijken zonder die primaire…en ik voel dat jij dat ook voelt,’ zegt born again.
Da’s dus het grote nadeel van schrijfster zijn. Dat ik nu dus eigenlijk tegen lief wil zeggen ‘hou je kop ‘s, ik moet dit even horen..’ en dat ik eigenlijk al zit te schrijven met mijn oren op steeltjes terwijl hij denkt dat hij gezellig romantisch met me zit te tafelen.
Born again gaat door: ‘Al is het een korte relatie, dat maakt niet uit. Spierbundels zijn niet alles. Ik heb het er in ieder geval niet zo op, op spierbundels. Misschien dat er vrouwen zijn die dat alleen maar belangrijk vinden…Ik vind, als het op je pad komt, een relatie, is het goed. Kijk, er zijn altijd dingen waarvan je denkt…waarvan je moet slikken. En dan denk je ‘slik je wel of slik je niet?’ Zij: ‘Of je besluit het niet te slikken maar het er wel over te hebben. Soms denk ik wel ’s over jou ‘hij voelt het wel, het leeft allemaal, maar je laat het gewoon niet zo zien.’ Hij: ‘Dat vind ik dus heel lief, dat je dat gewoon tegen me zegt. Zullen we bij mij nog even een kopje thee drinken?’
Ze staan op en lopen het pleintje over. De guru en zijn discipel. Op weg naar een ongetwijfeld tantrische ervaring. Zonder spierbundels.