We slingeren zo pittoresk mogelijk naar huis in de uren dat het licht op z’n mooist is. De uren tussen een goudomrande zonsondergang en het opkomen van de maan – een enorme bloedsinaasappel tegen een zachtblauwe hemel. De dijk langs de Lek. Door teder wit fluitenkruid. Het water hoog en roerloos. Voorzichtige nevel stijgt op van het water. De bomen en wolken spiegelen zich glashelder. En wat voor wolken. Zachte pastels, lila, grijs, blauw, roze. Monet leeft.
Weg van de snelweg, niet gaan van A naar B maar kiezen voor slingeren, verdwalen in oneindig laagland. We laten demente schoonmoeder steeds verder achter ons. Een veel te klein mensje in een veel te groot ziekenhuisbed. Die ochtend is ze geopereerd aan haar heup die ze brak toen ze achter tuinman Toon aanhobbelde. Op haar manier probeert ze te snappen waar ze is. En dus zijn achtereenvolgens tuinman Toon, jeugdvriend Toon Duijnstee en Toon Hermans hard gevallen en dood in het ziekenhuis. Ze kan van al die tonen geen muziek meer maken, er is alleen maar dissonantie. We hebben de hele dag naast haar gezeten en zijn opgehouden met uitleggen. En nu rijden we naar huis, wetend dat ze misschien wel nooit meer in haar tuin zal komen. Die tuin die al ruim zestig jaar haar liefste plek op aarde is.
Van de snelweg af dus, slingeren en verdwalen. Oma even meenemen en haar dit alles laten zien. Heuvel op heuvel af onder een bladerdak van heldere groen, gouden stippen en het dieprood van bonbonblaadjes beuken. Het licht almaar zachter en zachter tot ineens die maan oranje en majestueus boven de velden hangt. Rijden tot we onvermijdelijk toch echt op de kaarsrechte weg naar huis zijn.
Het leven is een wonder. En zo kort. We moeten slingeren om het langer te maken. Slingeren en verdwalen om meer te zien.
Erg mooi verwoord wat je op dat moment voelde!
Sterkte met schoonmoeder.
Mooi stukje, Connie. Bedankt. Carol Limonard
Dank jullie wel!
Ik had dit al eerder gelezen. Ik vind het zo’n ontzettend ontroerend, mooi en teder stukje.
Als ontwerper werkzaam in een enigzins uitgevaagde branche (ik las vrijdag dat van de 15000 architecten er nog maar de helft werk heeft) besef ik mij de laatste tijd dat de kwaliteit van de omgeving waar wij ons mee omringen ten doel heeft dat we ons bewuster kunnen zijn van onze omgeving, dat we daar gevoeliger in kunnen staan (omdat het ons koestert kunnen we gevoelig en open zijn ervoor) en dat geeft ons weer meer ruimte om “bewust” in het leven te staan en dingen echt te zien en ervaren in plaats van bewusteloos doorgaan met consumeren en de wereld misbruiken. Het is een vorm van rijkdom en liefde eigenlijk. Maar je moet er uiteindelijk wel voor kiezen om die zorg en aandacht aan je omgeving te geven en er respect voor te vragen en er ook voor kiezen om in zo’n omgeving te willen verblijven en/of er op die manier mee om te gaan.
Een hele fijne dag, lieve groeten;
Simone
Dank je wel, Simone. Inderdaad, rijdend door die oude, prachtige landschappen, wordt het duidelijk hoe zuinig we moeten zijn. Hoe kwetsbaar het is. Dank je voor je reactie.