Mijn beste vriend worstelt. Dat zit een beetje in de aard van het beestje dankzij een buitengewoon traumatische ervaring in zijn jeugd. Hij worstelt, spartelt en wil gered worden. En dat is een spekkie naar het bekkie van mijn innerlijke Pleegzuster Bloedwijn die af en toe de neiging heeft de boddhisattva gelofte erg letterlijk te nemen. Er moet bevrijd worden! Ik was dus de laatste weken erg druk met troosten, met bemoedigen, met sleuren en sjorren en duwen.
Vanochtend zat ik op mijn kussentje en was ineens heel erg moe. En machteloos. Drup drup drup drupten de tranen over mijn gezicht terwijl iets in mij het opgaf: Pleegzuster Bloedwijn. Ze stierf een zachte, niet geheel onvrijwillige dood daar op het kussen. Wat overbleef waren open handen, overgave en inzicht. Inzicht dat ik mijn vriend niet redden kan. Sterker nog, dat hij het recht heeft zijn eigen pad te lopen en in iedere valkuil te donderen zonder dat ik – tatu! tatu! – met groot materiaal aan kom snellen om hem los te trekken gelijk Lenie ‘t Hart haar Johannes …
De motieven van Pleegzuster Bloedwijn zijn niet helemaal zuiver: ze wil redden en daarmee een bijzondere plaats verwerven, lief gevonden worden, gezien worden. Ook Pleegzuster heeft traumaatjes namelijk. Valkuilen van binnen bekijken is nuttig en nodig. Mijn vriend eruit sleuren helpt hem niet, integendeel. Ik moet dus ophouden en laten gebeuren wat er gebeurt.
De kernvraag die het inzicht nog verscherpte was uiteindelijk: wie ben je nou eigenlijk aan het redden?
Deze column is eerder gepubliceerd in het Boeddhistisch Dagblad
Hoi Connie, ik ken dit. Wat er bij mij bijkomt is dat ik dan mijn eigen geluk niveleer tot het (door mij ingebeelde) geluksniveau van de ander, want god o god als ik gelukkiger durf te zijn dan die ander die zo Lijdt, schande (waardoor je omgeving zich weer conformeert aan jou). Ik heb mijn worstelende vriendin gezegd dat ik haar niet kan helpen. Haar Probleem is haar God waar ze erg druk mee is (er is ook steeds weer een Nieuw en Ander Probleem).
Maar het is niet mijn God. Ik heb besloten dat ik zo gelukkig mag zijn als ik zelf wil, we kunnen het gezellig hebben, wat ik leuk vind aan haar vind ik leuk, maar ik ga niet meer met buikpijn naar ellende luisteren eerlijk gezegd (het verhaal is ook steeds weer hetzelfde). Voor mij een grote eyeopener. Het is natuurlijk fijn om mensen gelukkig te maken (en hoe ongelukkiger des te beter het resultaat als het lukt eigenlijk). Maar het is gek, alsof je een soort levensmissie loslaat.
Maar nu ik dit zo schrijf bedenk ik dat ik ook een mens ben en dat het al heel wat is als ik erin slaag mezelf gelukkig maak/ laat zijn.
Nou ja een heel verhaal, sorry. Fijn dat je na een hiaat weer schrijft.
Lieve groeten
Hoi Simone,
Dank je voor je reactie. Het is inderdaad geploeter nu en dan. Maar ben er inmiddels wel van overtuigd dat valkuilen waardevol zijn. al is het lastig iemand er keer op keer in te zien donderen!