Pffffff

“O, jee. Heb je er weer een?” vraagt Isa terwijl ze de upsidedown kaart – erg handig voor vrouwen! – van Nederland pakt en me koelte begint toe te wapperen. “Ja,” zeg ik terwijl ik het autoraampje opendraai en huf en puf alsof ik het huisje van de drie kleine biggetjes omver moet blazen. “Hoe komt dat toch?” “Hormonen,” blaas ik. “In de war.” “Zoals de puberteit?” “Ja,” zweet ik. “Jij wordt vruchtbaar, ik onvruchtbaar.” “Heet het daarom overgang?” “Ja, zoiets.”

Overgang. Naar wat eigenlijk? Ik wil helemaal niet overgaan. Ik zit hier prima, dank u, wil helemaal nergens naartoe. Zeker niet naar het land van middelbare vrouwen. Naar het eeuwig mutsendom. Naar het Libelle emperium. Naar ouderdom. Naar de dood…Maar ondertussen slaan de vlammen me op de meest onmogelijke en mogelijke momenten uit, begin ik aan mijn kleren te sjorren als een oververhitte pornoster en gaan alle ramen open, weer of geen weer.

Het echte slachtoffer zit ondertussen zwijgend op de achterbank. Arme Frank. In het oog van de hormonenorkaan die af en toe door ons huis raast. Hormonen all over the place. Van Isa’s kamer op de derde stuiterend naar mijn werkkamer BG. En weer terug. En hij moet maar dealen met die twee door hormonen af en toe behoorlijk verminderd toerekeningsvatbare dametjes.

Overgang. Maar in mij woont nog steeds dat achttienjarige meisje. Ze wil niet van wijken weten en ik voed haar gestaag met streetdancelessen, flirts, spannende schoenen, toekomstplannen en dagdromen. De binnenkant klopt niet meer met de buitenkant en dat is raar. Niet meer dan dat want ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als ik nu ben. En dat is nogal oneerlijk als je het goed bekijkt. Ga je net een beetje snappen hoe het leven werkt, wordt de toekomst waarin je die kennis kunt uitnutten, steeds korter.

Nou ja. Als jullie een dezer dagen een iets ouder meisje in een hemdje in de herfststormen op de Grote Markt voorbij zien puffen, oordeel mild en weet dan: daar is iemand bezig over te gaan..