“Wie is de laatste?” vraag ik. Het is druk bij de apotheek. De eerste hooikoortsaanval van het seizoen. Grieperig en benauwd ga ik in de rij voor de balie staan. Op mijn netvlies nog steeds de foto op de voorkant van het NRC vanochtend. Een klein meisje zit gebogen op het asfalt, een been onder zich gevouwen, het andere voor zich. Een bloot voetje. Haar schoentjes liggen naast haar, net als een grote man, zijn hand open en vragend op straat. De ogen van het meisje zijn gesloten. Maar het meest opvallende is haar haar. Blond haar dat als een vlag uit haar gezicht waait. Een meter verderop een zwarte auto die met grote snelheid voorbij stuift, haar geraakt heeft. Binnenin de krant hetzelfde meisje, een paar seconden later. Ze ligt in een rare positie, een politieagent knielt bij haar, legt teder een hand op haar schouder.
Bij de apotheek is het business as usual. Aan de balie staat een mevrouw in een roze fleece trui. “Is heel belangrijk,” zegt de apothekersassistente met een zwaar Slavisch accent. “Ook onderbroeken. Allemaal meteen in wasmasjien. Goed wassen en schoon maken.” De vrouw in de roze fleece trui krimpt zeker 10 centimeter terwijl ze haar doosje Norit in ontvangst neemt. “Wat staat daar nou, zijn ze vier mei gesloten,” vraagt de mevrouw met de rollator aan me. Ik lees haar voor. “Nou ja, dan ga ik naar de apotheek bij de eerstehulp, die zijn altijd open. Zo handig.” “Moet u dan zo vaak?” vraag ik. “Vrouw, ik neem altijd het zekere voor het onzekere.” Bij de balie wordt haar een grote plastic tas vol medicijnen overhandigd. Maar ze vraagt ook nog om een doosje Paracétamol. Met de klemtoon op de é. Het zékere voor het onzekere.
Het zekere voor het onzekere nemen. Hoe doe je dat? Niet naar het enge buitenland waar nare virussen rondwaren maar met je dochtertje naar de koningin. Vlaggetjes op de wangen geschilderd, de zon schijnt. En daar is dan eindelijk de bus. Zwaaien. En dan.
Het zekere voor het onzekere. Al haal je zakken medicijnen, prent je de openingstijden van de apotheek in je hoofd en neem je voor de zekerheid een extra doosje Paracétamol mee. Onzekerheid is de constante. Ik neem vandaag twee hooikoortspilletjes. Want daar word je zo heerlijk suf van. De wereld moet maar even in soft focus vandaag.
Mooooi….