Elke dag loop ik met de hond in het Lumierepark aan het Weerwater. Elke dag weer geniet ik van het uitzicht op het nieuwe theater. Prachtig, kan er lyrisch over worden. Serieus. Hoe het gebouw meekleurt met het licht. Grijs, aqua, melkwachtig wit. Er in de zon heel anders uitziet dan als het regent. Hoe het zich spiegelt als het Weerwater zich stil houdt. Oke, het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat…
Dus toen ik uitgenodigd werd voor de VBA nieuwjaarsreceptie in de Kunstlinie wilde ik gaan, alleen al omdat ik het dan eindelijk van binnen kon zien. Vol verwachting richting Kunstlinie, bijna omgekeerd toen ik al die pakken zag, toch even doorzetten en naar binnen.
Je hebt van die lege ruimtes die zo bijzonder zijn in hun leegte dat ze je hart en hoofd vullen met ruimte. Sommige musea, kerken geven dat gevoel, iets magisch. Zo niet de Kunstlinie.
O, shit! was eerlijk gezegd mijn eerste gevoel. Wat kaal, wat koud, wat grijs, wat Japans! Minimalisme op z’n smalst. Geen plek waar je voor de voorstelling een hapje wilt eten, of erna blijft hangen om na te praten over wat je gezien hebt. Geen karakter, behalve de indrukwekkende muurschildering. Het enige dat klopte was het toneel dat rook zoals het moet ruiken: naar hout. En de zaal is prima ingericht, goed zicht vanaf alle stoelen. Maar ook in de zaal is het grijs wat de klok slaat.
Ik hoop heeeel erg dat het aan mij ligt, dat het nog niet af is, dat het komt door mijn allergie voor al die pakken, dat ik voor mijn beurt praat en dat het allemaal nog magisch gaat worden maar ik vrees dat dit het is. Grijs minimalisme. En als dat zo is, vind ik dat goed shit.
Doe me een lol. Ga svp allemaal kijken in de Kunstlinie, zaterdag kan het weer tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente. En overtuig me dan van mijn ongelijk.
PS: Wat trouwens wel erg leuk was: Martin Mens deed een act tussen de bobo speeches door. Erg geestig, scherp en raak. Heel goed dat een ‘kleine’ Almeerse theatermaker als eerste op dat gloednieuwe podium stond. En er op wees dat die kleintjes broodnodig zijn in de stad. Oeps, daar komt mijn stokpaardje weer….
Ik was er een weekje terug ook binnen voor de presentatie van Ikbouwmijnhuisinalmere (punt nl) en inderdaad op het eerste gezicht een tikje kil.
Aan de andere kant geeft dat ook alle ruimte aan waar het gebouw zich mee vult: kunst, uitvoeringen en mensen.
En daar gaat het uiteindelijk toch om..?
Ik hoop erg dat het zo gaat werken maar sommige ruimtes…Paar weken geleden verzonnen een vriend en ik de naam CCA cultureel crematorium almere omdat er veel klein cultureels geofferd lijkt te gaan worden. Was een geintje maar nu ik die ruimte van binnen heb ervaren…Ik ga zaterdag voor een herkansing, wie weet!
Jezus wat was dat geil om in die grote zaal van de schouwburg te staan. De zaal is met de pink te bespelen dat is een een bijzonder kwaliteit. Elke kritikaster die vind dat het gebouw kill is moet een keer op het podium gaan staan. Ik ken bijna geen zalen in Nederland waarbij je zo dicht bij je publiek kan komen. Dat is een warmte waar elk theaterdier van gaat smullen. Ik denk dat dit zich ook bij de bespelers snel laat rondvertellen. Ik hoop en geloof in een succes voor deze grote zaal. Ik voel me er als Almeerder helemaal trots over.
martin
Toneel zag er inderdaad goed uit. Misschien dat we daar dan de ‘nazit’ kunnen doen na iedere voorstelling….
Misschien moeten we ook gewoon even afwachten en wennen. Ik heb het theater nog niet gezien van binnen en kan er nog niets zinnigs over zeggen, maar het ding staat er(godbeterd) dus wew zullen het ermee moeten doen.
Als een theaterdier als Martin er enthousiast over is en bijkans wild masturberend de straat op en neer rent vanwege de kick, dan is dat voor mij voorlopig goed genoeg.