Mijn lief

Een feest van een van mijn beste vriendinnen. Als ik binnenkom zie ik hem.’Die wil ik wel’, denk ik bij mezelf maar er is een kleine hobbel die genomen moet worden: hij is er met z’n vriendin….Observeren dan maar, ’s kijken hoe het tussen die twee zit. Mwoah, gaat niet veel aan verloren als ik ingrijp, constateer ik een half uurtje later arrogant en manoevreer mezelf in een gesprek dat hij met iemand staat te voeren. Er is onmiddelijk chemie. De hele avond draaien we om elkaar heen en we gaan gelijktijdig weg. Vriendin staat hem zenuwachtig te roepen als wij staan te rommelen aan fietssloten maar eigenlijk al bezig zijn met de inleidende manoevres.

De volgende ochtend vroeg belt hij me met een smoesje. Iets wat we nodig nog even moeten bespreken. Een paar dagen later zitten we bij Walem aan de gracht. Het knettert en vonkt. Bij het afscheid buiten staan we ineens heftig te zoenen. “Ik ben met iemand,” zegt lief die mijn lief nog niet is. “Dit kan niet.” “Tsja, dan moet je het met haar uitmaken,” besluit ik voor hem. Waar haalde ik toch die onwrikbare zekerheid vandaan? Het zeker weten dat we voor elkaar bestemd zijn?

Dat feest was vandaag 20 jaar geleden. En de liefde is er nog steeds. Een relatie die in die twintig jaar alle kanten op stuiterde. Van leien dakjes en dwars door diepe valkuilen. Met periodes waarin we het zicht op elkaar kwijt waren en periodes van innige verbondenheid. Met heftige ruzies en het zoete goedmaken dat daar op volgt.

Als liefde zoveel jaar kan duren, zong Brel, dan moet het echt wel liefde zijn.