Met losse handen

Winter city sesshin bij Zencentrum Amsterdam.  Drie dagen lang zitten we knie aan knie in een geconcentreerde diepe stilte. Het is vol in de zendo. Tijdens de loopmeditatie schuifelen we voetje voor voetje achter elkaar aan. In de binnentuin doet een koolmeesje lenteachtig.

Een gevoel van thuis zijn, compleet thuis zijn, overvalt me. Er is geen andere plek waar ik liever wil zijn dan daar in die overvolle ruimte waar we op halve kracht moeten ademen. Als ik hier thuis kan zijn, kan ik overal thuis zijn, realiseer ik me. En overal thuis zijn betekent thuisloos zijn.

IMG_3929

Thuisloos. Het woord begint te wervelen in mijn geest. Schiet als een razendsnelle lichtgevend lokkende Tinkerbel de wereld over. Het stuitert langs continenten, duikt onder in oceanen en schiet dan de hemel in, zappend van ster naar ster. Ik zie het woord gitzwart voor de volle maan hangen  als een kosmisch verlicht Heineken uithangbord. En dan daalt het in me neer, druppelt mijn ziel in, een infuus dat mijn aderen, mijn wezen vult tot ik weet: thuisloos worden is mijn bestemming, sterker nog: ik bén thuisloos.

Leven met losse handen. Zonder voor of afkeur, zonder oordeel of vooroordeel. Je thuisvoelend in iedere situatie en met wat zich ook maar voordoet in je leven.  Niets te weten, niets te willen, niets te verlangen. Dat is thuisloosheid.

 

 

Dit bericht is geplaatst in Zen met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *