Vanochtend hadden Peter en ik weer werkontbijt. En dat betekent de stavaza in Almere doornemen, rondkijken met de voelsprieten op vol vermogen en elkaars klussen bespreken. En lachen, veel lachen. Vanochtend geconstateerd dat er geen broodje en koffie te krijgen valt in nieuwe stadshart, nee ook niet bij B&B, niet om 9 uur vanochtend althans. Afgezakt naar Tante dus en daar warm onthaald.
De bibliotheek heeft me gevraagd een boek te schrijven over het nieuwe gebouw. Samen met fotograaf Wim Ruigrok van de Volkskrant. Een mooie, eervolle opdracht dus. Maar ik kan er niet mee uit de voeten, krijg er m’n vingers niet achter, kan de ingang niet vinden. Peter gaat er eens goed voor zitten om de haken en ogen te analyseren. “Weet je wat het is,” zeg ik tegen Peter. “Ik heb geen zin in een glossy koffietafelboek. Ik wil een mensenboek maken, daar ben ik van. Niet van de marketing.” “Dat kan toch?” zegt Peter. “De bibliotheek gaat toch over mensen, over het ontsluiten van kennis, over het beschikbaar maken van fantasie en droomwerelden voor kinderen.” En ineens snap ik waar mijn weerstand vandaan komt. Daar lijkt het namelijk niet meer over te gaan. Het gaat over doelgroepenbeleid, over het nieuwe winkelconcept, over gifgroene zitzakken, over een peperduur gebouw en over de inrichting ervan. Het gaat dus over vorm en niet over inhoud! En begrijp me goed, het gebouw wordt prachtig maar alweer: tegen welke prijs?
“Maar als je het nou eens…” en Peter trekt een papier naar zich toe en begint te schrijven. En in no time snap ik het weer en wordt mijn boek vlotgetrokken. Hebben we zo maar ineens een echt werkontbijt. “Over marketing gesproken,” zegt Peter. “Loop ff mee naar mijn ABN Amro filiaal, dat is tegenwoordig een financial center….” En ja hoor. Groene zitzakken, mission statements op de muren, glossy magazines, flatscreens, comfy couches en personeel in mantelpak…”Ze willen met me socializen, maar ik wil alleen maar een girootje overmaken….” Marketing met een u.
En natuurlijk ook nog even langs de Kunstlinie. Niet al te veel over gezegd, want we willen niet alleen maar zeiken. Alleen maar even staan kijken hoe een kapotte ruit helemaal bovenin vervangen werd – hoe komt die nou kapot?- en hoe een moeder met peutertje de immense hal binnenliep, richting strak glanzende aluminium balie met geuniformeerd personeel erachter…
Connie,
Laat je niet gek maken door allerlei tralala van de Masturbatiebrigade die onze stad met enige regelmaat aandoet met ideeën, gebouwen, gedoe en oplossingen voor problemen van hun voorganger.
Marketing kan nooit verder gaan dat wat jezelf toelaat. Blijft dus rustig kijken naar wat voor jou relevant is. Naar de inhoud, naar de bedoeling van en met zo’n gebouw. Wat mensen er mee doen. En wat het doet voor mensen.
Een gebouw wordt nooit mooier dan wat de gebruikers er van maken. Behalve voor de M-brigade…
Het wordt een fantastisch boek
Lief van je. Je bent een bijna nog grotere positivo dan ik! Wat ik niet schreef is dat P. en ik vanochtend ook nog een gesprek hadden met een jonge bewoner van de planet sale, toen ik informeerde naar de aanschaf van een simpel mobieltje voor mijn dochter en zich een bizar gesprek ontspon over simlock en unlock en eigenlijk de enige conclusie die P. en ik konden trekken was: we worden genaaid. Maar de jonge planet markuting bewoner vond het volkomen normaal allemaal…Nee, geen generatiekloof want ik ben wel oud meisje maar P. is nog fris…