Lucebert

“Luister lief, we moeten iets afspreken, als we ooit zo uit onze ogen kijken, gaan we uit elkaar.” zeg ik. We staan voor het schilderij ‘mijnheer, mevrouw’ van Lucebert. Een somber portret van een echtpaar op leeftijd. Leegte, wanhoop. En voor veel stellen misschien een blik in de toekomst. Frank lacht: “Afgesproken Ceetje, als het zo ver komt, gaan we uit elkaar.”

Het was weer een troostrijk middagje, alhoewel het uitstekend met ons gaat, dank u. Maar het existentiele ‘waarheen, waarvoor’ schuren een leven lang…en niets is dan beter dan een flinke portie kunst. En bij Lucebert krijg je er twee voor een prijs want én prachtig schilderen én prachtig schrijven – er huizen twee zielen in mijn borst – zegt Lucebert daar over. Opvallend is dat hij over schrijven zegt dat er een innerlijke noodzaak moet zijn om te schrijven, terwijl schilderen gewoon werk is. Op naar het Stedelijk Museum Schiedam dus terwijl buiten aarzelend eindelijk eindelijk de eerst druppels vallen.

ik draai een kleine revolutie af
ik draai een kleine mooie revolutie af
ik ben niet langer van land
ik ben weer water
ik draag schuimende koppen op mijn hoofd
ik draag schietende schimmen in mijn hoofd
op mijn rug rust een zeemeermin
op mijn rug rust de wind
de wind en de zeemeermin zingen
die schuimende koppen ruisen
die schietende schimmen vallen

ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af
en ik val en ik ruis en ik zing

Lucebert

 

Dit bericht is geplaatst in Groei, Inspiratie, Kunst, Leven, Liefde, Relatie, Schoonheid. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *