Onze buurman is directeur van een basisschool. Op zijn school zitten – zoals op iedere school – kinderen met een rugzakje. Niet om hun boterhammetjes in te doen maar een rugzakje problemen. ADHD bijvoorbeeld is een veelvoorkomend rugzakje. Maar ook PDDNOS, een autistische aandoening, wordt steeds populairder. En om zo’n kind gaat het. Een kind dat hij aan de straatstenen niet kwijt kan.
Het jongetje zit in groep 8 en moet dus na de vakantie naar het voortgezet onderwijs. En dat is een probleem. Geen school in Almere wil hem hebben. Vanwege dat rugzakje. Jongetje in kwestie heeft HAVO advies. De basisschool is probleemloos doorlopen. Met een beetje hulp, dat wel. Een half uurtje extra in de week om samen met hem het werk door te spreken. Daar krijgt de school extra budget voor. In dit geval 5000 euro.
Een half uurtje aandacht. Dat is alles. Maar geen school in Almere die dat op kan brengen. Dus buurman leurt met een kind langs de scholen. Praat zich de blaren op de tong. Met schoolleiding. Inspectie. Onderwijsambtenaren. Ze geven hem allemaal gelijk. Maar ja, het systeem. Lastig hoor.
Inmiddels is het half juni. Het jongetje weet nog niet waar hij naartoe gaat na de vakantie. Of hij ergens naartoe gaat. En als er iets niet goed is voor een PDDNOS kind, is het onzekerheid. Voor ieder kind eng trouwens. Een half uurtje per week. In fabrieken met leersystemen is daar nu eenmaal geen ruimte voor.
Ik ken een jongetje wat ook erg moeilijk in te delen is en ook dit jaar naar de middelbare school gaat, hij is geloof ik naar het Montessori-lyceum gegaan.
Opa vertelt. Opa weet nog dat je een kind was en geen afkorting.