‘Oud zeer wordt vaak vastgehouden in de lage rug,’ zegt mijn restorative yoga leraar. Nou nou, dat klinkt wel erg new-agerig, denk ik terwijl de tranen op mijn yogamatje druppen.
Dat er veel zeer zit bij mijn laagste werveltje, is evident. Zeer dat niet meer te onderdrukken valt maar vanuit mijn onderrug hoger en hoger stijgt en er in de laatste weken in loeiende huilbuien uitkomt.
‘Nu ook pijn aan de andere kant?’ zegt mijn aardige anesthesist. ‘Dat is niet best. We maken een afspraak voor twee zenuwblokkades en als dat niet helpt, kijken we verder.’ Kijken we verder betekent een heftige operatie die me een jaar op non-actief gaat zetten, weet ik. Maar ja, wat is non-actief, wie weet wat zo’n jaar me weer brengt, dappert mijn innerlijke akela.
Klein maar dapper stap ik al jaren door met steeds heftiger wordende pijn dankzij een verschoven L5. Stappen die me het hele reguliere en alternatieve circuit hebben doen verkennen. Niets helpt, of kortdurend.
Ik dacht aan good old Genpo Roshi, aan zijn Big Mind methode – een manier om in gesprek te gaan met alle aspecten in en aan jezelf, tot je innerlijke boeddha aan toe. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vraag ik mijn L5. ‘Zacht zijn, geen blokkades meer, geen operatie,’ zegt L5.
Zacht zijn. De afspraken met de anesthesist cancellen. Niet meer die rottige, onvoldoende helpende, ingrepen. Het klinkt aanlokkelijk, maar is het mijn L5 die sprak of mijn weerstand?
Woensdag ga ik op sesshin. Vijf dagen op mijn kussentje. Ik zie er verschrikkelijk tegenop. Vanwege de L5 die niet van zitten houdt. En ik zie ernaar uit want mijn geest is dol op zitten. Omdat ik weet, compleet vertrouw, dat er wijsheid gaat schemeren. Dat ergens, Boeddha mag weten waarvandaan, een antwoord komt op hoe verder te gaan met mijn dwarse L5.
En voor de zekerheid neem ik mijn restorative yoga attributen, paracetamol en diclofenac mee. En dan maar zitten. Met zachtheid en innerlijke aaitjes en complimentjes voor L5 die me nog steeds, nog steeds draagt.