Ithaka

Soms zijn er van die plekken, ver weg van huis, waar je onverwachts thuiskomt. Ithaka bijvoorbeeld.

Ooit stonden lief en ik op het dek van een Griekse veerboot, op weg naar Ithaka. Hoe dichter we het eiland naderden, hoe meer de ronde baai van Ithaka ons leek te omarmen. We keken elkaar aan en wisten: thuis.

Een aantal weken geleden schreef ik over het project van Edwin Oostmeijer in het kader van de competitie ‘Ik bouw mijn huis in Almere’. Zijn project heet ‘mijn Ithaka‘. Gisteren zijn we met een aantal mensen door de stad gefietst. Op zoek naar inspirerende plekken die als input kunnen dienen voor het project. Oftewel: thuiskom plekken. We fietsten naar de Fantasie, toen naar Haven, door de intieme Gouwen met sfeervolle houten huizen. Door het overvloedige groen naar Jolle op de Kerkgracht waar hij BG 22 gestart is: een van de weinige echte creatieve broedplaatsen in de stad. Vervolgens over de dijk – bijna weggeblazen – naar de Hoekwierde. Een centraal wonen project waarvan we allemaal meteen het veerbootgevoel kregen: dit is goed. Een vrij eenvoudig, houten gebouw, twee verdiepingen, heel licht. Een losse, beetje anarchistische sfeer. Aan de achterkant liepen de kleine tuinen over in een brede bosrand, aan de voorkant een gemeenschappelijke tuin. En dan ook nog een gezamenlijk huisje met gezellige keuken, leefruimte met een open haard en een knutselruimte. Meteen een goed gevoel. Grappig hoe dat werkt. De architectuur is niet speciaal, heel eenvoudig maar op de een of andere manier klopt het helemaal. Ik ga daar volgende keer Ithaka architect Don Murphy maar ’s stevig over doorvragen, over hoe je met architectuur – uiterlijk, vorm – mensen het thuiskomgevoel kunt geven. Ondanks storm en regen een leuke, inspirerende middag.

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn
vol avonturen, vol ervaringen.

J.P. Kafavis