Het leven. De ene avond krijg je nog een mooie ring om je vinger geschoven tijdens een romantisch etentje, de volgende ochtend zit je in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis met je hart in je keel.
Jongste broer is in moeilijkheden. Vorig jaar is zijn maag verwijderd: kanker. Alles leek goed, weg, schoon. Van de week werd hij ziek. Koorts, jeuk, gelig. Bloedwaarden niet in orde. Iets met zijn lever. Op slag doorgestuurd. Vanochtend samen naar het AvL. De oncoloog kijkt ernstig als de uitslagen van de echo binnenkomen. Vernauwing bij de galblaas. Niet duidelijk waarom. Zou infectie kunnen zijn, maar we moeten ernstig rekening houden met een tumor. Ook verdachte knobbel onder de huid. Opname, onderzoeken, volgende week duidelijkheid. En doe ondertussen maar veel schietgebedjes, zegt oncoloog.
Een beetje versuft zitten we in de hal. De kinderen. Wat vertel je ze? Hoe? “Ik wil geen chemo meer als het terug is,” zegt broertje. “Zinloos.” “Natuurlijk ga je weer aan de chemo. Iedere dag is er een. Je bent het verplicht aan de meiden.” We nemen het gesprek met de oncoloog door. Wegen ieder woord op een goudschaaltje. Gaan op zoek naar andere oorzaken: een gewone infectie. Een koninkrijk voor een gewone infectie. Maar de twijfel knaagt en zeurt. Naar huis, praten met de oudste dochter die echt veel te jong is om zonder papa verder te moeten. Ik rij langs mijn ouders, vertel het ze.
Terug naar Almere. Met de hond lopen. Onrust. Weer naar Amsterdam. Langs de grachten lopen terwijl de schemering invalt. Kroegen zitten vol. In huiskamers gaan de lichten aan. Het leven gaat door. Ontlopen en zoeken tegelijk. Het ontlopen van een niet te vermijden waarheid. Het zoeken naar middelen om diezelfde waarheid te lijf te gaan. Ondertussen schiet ik mijn gebedjes de kosmos in. Hallo god of is daar iemand, kunnen we het op een akkoordje gooien? Ik beloof, ik beloof, ik beloof.
Op het Rokin hoor ik ineens kerkmuziek. Het zal toch niet waar zijn, ik krijg antwoord! Ik sta stil, luister en kijk. ‘Amsterdam horror experience’, staat er op een bord boven de deur. Niks antwoord van boven. Het blijft angstaanjagend stil.
Ach Connie,
wat een pieken en dalen zo kort op elkaar. Gisteren ontroerd door je lieve lief, vandaag huilt mijn hart voor je broertje.
Veel liefs…. en sterkte