Hebben jullie dat nou ook wel ‘s? Dat een woord ineens raar staat. Of je eindeloos fascineert? Mijn vorige blogje begon met het woord ‘gedanst’.
Ik zat op de fiets en dacht ineens ‘gedanst, is dat niet met een d op het einde?’. Ik heb er tot Amsterdam over nagedacht en alle grammaticale regeltjes uit de oude doos gehaald. De automatische taalpiloot liet me volledig in de steek. Een mens kan er maar druk mee zijn.
Vanochtend zat ik buiten in het zonnetje in de tuin. Toen kwam de hond naast me zitten. Op de bank. Hij vouwde zijn benen op die typische hondenmanier – halve lotus – onder zich en begon zo’n beetje tegen me aan te leunen. We keken samen naar de vijver. Ik in de hoop de salamanders te zien en hij…tsja.
Innig, dacht ik. We zijn innig, de hond en ik. En ineens vond ik dat zo’n mooi woord. Innig. Ik keerde het woord om en om. Het gaat over innerlijk. En over echt into iets zijn. De hond was wel erg close. Dat is voor innig niet persé nodig. Ik voel me ook innig met mensen die niet dagelijks tegen me aanleunen. Die heel ver weg zijn of vrijwel uitsluitend virtueel. Of zelfs helemaal niet meer in mijn leven zijn.
Nou ja, het was een beetje dominee Gremdaat-achtig stukje – kent u die uitdrukking…’innig’ – maar jullie doen het er maar even mee.
In innige verbondenheid.
Ja hoor, zo denk ik nu over het woord “Schuld”.
Je voelt je schuldig, je hebt schulden.
Heb je schulden omdat je je schuldig voelt?
Sommige mensen hebben altijd schulden.
Sommige mensen voelen zich altijd schuldig.
Mag je er wel zijn als je schuldig bent?
Heb je wel recht van spreken als je schuldig bent?
Als je er niet mag zijn dan zijn -materiele of emotionele- schulden wel handig, dan kun je die altijd gebruiken als excuus om je te onttrekken aan dingen en je leven lam te leggen.
Sommige mensen maken dat iedereen om hun heen zich schuldig voelt (mijn tante bijvoorbeeld). Die zullen zich ook nooit pro-actief opstellen. Stel je voor, dan ondervang je de mogelijkheid om iemand een fout te laten begaan en hun een schuldgevoel te kunnen bezorgen.
En als je nou een schuld hebt geaccepteerd, kan je er dan ook voor kiezen die naast je neer te leggen? Zeggen: Ik hou van je maar ik doe hier niet aan mee. Ik heb mijn best gedaan, dat was blijkbaar voor jou niet genoeg, maar voor mij wel.
Soms heb ik discussies met mijn lief, die eindigen meestal met een sorry van hem. “Sorry daar heb ik niets aan.” zeg ik dan stoer en boos. Maar zonder sorry voelt het net alsof het gesprek nog niet klaar is.
Bouterse wordt waarschijnlijk herkozen in Suriname vandaag. Blijkbaar voelt hij zich niet schuldig. Of niet schuldig genoeg in elk geval. Of misschien niet verantwoordelijk?
Ja ja.