Ich bin ein Almeerder

Ik ben Almeerder. Zo. Dat is er uit. “Ruim 30% van de Almeerders gaat PVV stemmen” kopt De Volkskrant vandaag. Je moet in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van goede huize komen om als Almeerder uit de kast te komen. ‘Kan ik nog wel vertellen dat mijn beste vriendin in Almere woont?’ mailt mijn BF uit Leeuwarden me. Grappig hoor!

Beauty is in the eye of the beholder. Narigheid ook. Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn stadgenoten. Als ik in Almere om me heen kijk, zie ik vooral een groene slaapstad die z’n best doet die status te ontstijgen. Geen stad waar bevolkingsgroepen met elkaar op de vuist gaan en ghetto’s ontstaan. Blijkbaar wordt dat door 30% van mijn stadgenoten anders ervaren. Vooral door oudere witte mannen, schijnt. Nou kan ik bij tijd en wijle ook erg de pest aan Almere hebben. Die aangeharkte stad met die keurige middenklasse waarbinnen de angst lijkt te regeren. Fatsoen moet je doen, daar had Balkenende dan wel weer gelijk in. Op iemand stemmen die het heeft over kopvoddentaks lijkt me regelrecht onfatsoenlijk. En van het idee dat eenderde van mijn stadgenoten onfatsoenlijk stemt, word ik niet gelukkig.

Gisteren liep ik met de architect van De Nieuwe Bibliotheek door het gebouw dat volgende maand eindelijk eindelijk eindelijk de deuren opent. En ik werd steeds maar blijer. Blij van die heerlijke werkplekken waar ZZP’ers, scholieren, iedereen (!) terecht kan. Blij van het nieuwscafé waar ik de weekbladen en buitenlandse kranten kan lezen. Blij van de schoonheid van het gebouw. De overduidelijke zorg en liefde waarmee het neergezet en ingericht is.

Een openbaar gebouw. Duur. En er is gedoe geweest. Veel gedoe. Maar toch. Een openbaar gebouw. Voor ons Almeerders dus. En niet Almeerders. Voor de PVV’er en de Marokkaan. Voor de creatieve ZZP’er en de Libellevrouw. Een huis van de stad naast het stadhuis. Een statement op een van de belangrijkste plekken in de stad.

Ich bin ein Almeerder en ik ben trots.