Zwart in alle schakeringen, wit in alle schakeringen. Grijs, rood, geel, blauw in alle schakeringen.
Ik voel me een klapdeurtje tegenwoordig, zappend van het ene naar het andere perspectief. Lastige bijwerking van dit pad, vindt ook dharmabroer Kees. We zitten bij te praten in een café in Breda en constateren dat het er allemaal niet helderder op wordt. De dharma. Grenzeloos diep en eindeloos subtiel. Zo subtiel dat je alle focus verliest en alleen nog maar eindeloos kunt vallen.
Wanneer weet je of je het goede doet? Iedere situatie, iedere keus, ieder mens dient zich aan als een diamant met tientallen facetten. Het ligt er maar net aan waar ik het licht laat vallen hoe de diamant zich aan mij toont. Ook goed en kwaad tonen zich in al hun kleuren, schakeringen en facetten. Wat is goed en wat is kwaad? Is dat niet iets dat je uitsluitend achteraf kunt constateren?
Ondertussen zap ik van het ene naar het andere perspectief en blijf met lege handen achter. Me ook nog ’s bewust van het gevaar het perspectief te kiezen dat mij toevallig het beste uitkomt: het buddha perspectief, het absolute perspectief. Een enorme valkuil. Want als alles goed is zoals het is en alles dat op mijn pad komt welkom is, hoef ik geen verantwoordelijkheid meer te nemen.
Als klapdeurtje door het leven is erg ongemakkelijk. Op zoek naar een kompas dus, of een comfortabel uitzichtpunt van waar af ik alle perspectieven kan overzien en het juiste kan kiezen. Even dacht ik dat ik het had, mijn verhelderende uitzicht. Niet bijdragen aan het lijden in de wereld, bedacht ik. Dat is mijn kompas, daar vaar ik op. Het is een verlangen dat brandt in mijn hartje. Onmiddellijk toont zich de andere kant: de periodes dat ik getuige was van het lijden van anderen, en mijn eigen pijn, waren vruchtbare periodes. Niet iets om koste wat kost te vermijden.
Er is dus niets. Geen houvast. Geen kompas. Alleen maar die eindeloos diepe, oneindig uitgestrekte zee waarin van alles woont dat ik niet ken maar van waaruit zich af en toe iets aandient waar ik heel veel vertrouwen van krijg. Een zee van niet weten. En ik een druppel. Zonder perspectief, maar alle kleuren van de wereld in zich dragend.
Er is één iets dat je overhoudt..
Mooi beschreven!
Wow, dat jij nog precies kunt herhalen wat we allemaal hebben zitten filosoferen! Precies raak! Als ik er aan terug denk voel ik weer die eenheid tussen ons. Héél diep. M’n gemoed schiet alweer vol!