Het allerbinnenste

‘Karma’ zegt mijn beste vriend die het boeddhisme begint te ontdekken. Karma. Oftewel: oorzaak en gevolg. Doe je slechte dingen, dan bouw je karma op – een rekening die ooit vereffent moet worden.

Het verhaal gaat dat de boeddha huis en haard verliet. Zijn vrouw was aan het bevallen van hun zoon en hij vertrok zonder iets te zeggen, als een dief in de nacht. Er wachtte hem een grotere taak. Hij was trouw aan zichzelf maar zijn vrouw en kind zagen dat ongetwijfeld anders. En na jaren rondzwerven in de wereld, proberend goed te doen maar overweldigd door de complexiteit en het mysterie van het leven, ging hij onder een boom zitten en gaf het op, gaf alles op. En werd verlicht. Oftewel: hij gaf zich over aan het niet weten.

‘I don’t know shit’ zegt Genpo roshi, de leraar van mijn leraar. En zo is het maar net. We don’t know shit. Trouw zijn aan jezelf of trouw zijn aan wat er van je verwacht wordt. Zelden dat die twee samenvallen. Wat is beter? Wat is goed? Ik kijk op dit moment naar buiten waar de ochtendzon de tuin in een zacht licht zet. Maar elders op deze wereld is het donker. De hond ligt tegenover me en kijkt naar dezelfde tuin maar ziet iets anders. Het is maar net welk perspectief je kiest.

Dit pad loopt door het duister. Door prachtige landschappen met vergezichten. Door moerassen waar mijn eigen schaduwen het donker nog donkerder maken. Geen idee waar het toe leidt. Mijn leraren wijzen het pad niet maar  zijn metgezellen met een zaklantaarntje dat ze zo nu en dan tevoorschijn halen waardoor valkuilen zichtbaar worden en schaduwen verjaagd… Hoe zei Nico sensei het gisterenavond? De ziel kent vele vertrekken, het geestelijk pad slingert zich door die vertrekken om uiteindelijk bij het allerbinnenste uit te komen – en daar woont god. En hoe dat eruit ziet? Tsja…

Een paar dagen geleden zag ik een oud interview met Reve. Hij zei op typisch reviaanse, droogkloterige wijze: ‘Je kunt je eigen ophangen. Je kunt je eigen niet ophangen. Ik hang me eigen nog niet op.’ En zo is het. We hangen ons eigen niet op, we leven gewoon door. Maar hoe meer ik studeer, lees, op mijn kussentje zit, hoe minder ik weet. En in dat niet weten zit in een enorme ontspanning. Dat weet ik dan weer wel.

Dit bericht is geplaatst in Leven, Zen met de tags , , , . Bookmark de permalink.

0 Reacties op Het allerbinnenste

  1. brabo schreef:

    Erg mooi geschreven weer!
    Het niet weten is moeilijk, het niet snappen gaat me beter af.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *