Helemaal überhip!

Als ik de krantenkoppen van de afgelopen dagen mag geloven ben ik, als jarenlang meditatie beoefenaar, überhip. Een trendsetter. Helemaal hyperdehype. Want: boeddhisme is hot. Steeds meer mensen spoeden zich naar Intratuin om een boeddhabeeldje voor bij de vijver aan te schaffen. ‘De boeddhabeeldjes zijn niet aan te slepen!’ kopte de Volkskrant. Bedrijven gaan niet langer paintballen in een militairistisch aangekleed bos maar gaan klankschalen in kloosters. Met borrel toe. Dat dan weer wel. Mijn zegen hebben ze. Alles beter dan elkaar proberen dood te schieten met verfklodders, lijkt me.

Toch is het een beetje raar gevoel ineens opgetild te worden door een hype. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen behoefte aan en ik merk ook dat ik in gezelschap zorgvuldig mijn mond houd als we zweefland naderen. Want, lieve lezers, het is geen picknick, dit pad dat ik gekozen heb. Of, liever gezegd, dat mij gekozen heeft. Ik volg het Shambhala pad met af en toe wat Zen uitstapjes: twee vormen van boeddhisme. Het Shambhala pad heet ‘ de weg van de krijger’. En dat klopt. Het is geen pad recht omhoog, de berg op, waarbij je onderweg geniet van het mooie landschap en gaandeweg alles achter je laat om uiteindelijk op de hoog boven alles verheven top arriveren. Het pad gaat naar beneden, naar de plekken waar het donker is in je ziel. De plekken die bont en blauw zijn. Plekken die bloeden. Plekken die je liever niet wilt zien. Laat staan er een lichtje op zetten om vervolgens aan de nodige reparatiewerkzaamheden te gaan beginnen. Die reparatiewerkzaamheden gaan vaak gepaard met afscheid nemen, los laten. Van gewoontes, van mensen die bewust of onbewust beurse plekken aanraken. Kortom, als de wilde golven van je geest gaan liggen, kun je goed in de diepte kijken en flink schrikken van wat je daar aantreft.

Het levert ook wat op. Het levert heel veel op zelfs anders zou je niet goed bij je hoofd zijn dat pad te bewandelen, lijkt me. De beoefening levert kracht op. Helderheid. Stabiliteit. En als ik sterk, helder en stabiel ben, heeft mijn omgeving daar ook wat aan. Bovendien, ik wandel niet alleen. Ik ben met de andere leden van mijn sangha – mijn wandelmaatjes.

Ik hoop dus erg dat al die mensen die bij de Intratuin een boeddhabeeldje kopen, ook ’s een boek over boeddhisme gaan lezen. Of een filmpje bekijken op YouTube van een van de leraren. En misschien zelfs een cursusje gaan volgen bij een niet-beun. Wat zou de wereld dan mooi worden…

Dit bericht is geplaatst in Groei, Leven, Liefde, spiritualiteit, Zen. Bookmark de permalink.

0 Reacties op Helemaal überhip!

  1. Myra schreef:

    Thijs, mijn zoon van toen pak ‘m beet 7 jaar, vertelde mij dat je een boedha-beeldje alleen maar mag geven/krijgen. Mooie gedachten vind ik dat.

  2. Willem schreef:

    Niet-beun, is een leuk woord vind ik.. Er zijn er niet zo veel..Moeilijk vak lijkt me..Maar gevraagd deze tijden..Voor als het zweverig wordt..Dusz..Word er een Connie..!

    • Kees ( den Brabo) schreef:

      Ben het hekemaal met Willem eens.
      Wat je hierboven schrijft is wat mij betreft zo “niet beunerig” als het maar zijn kan.
      XX

  3. Connie schreef:

    @Willem. Lieve Willem, een niet-beun worden. Een teacher? Heeeeel misschien in een volgend leven…ben al blij als ik door het schrijven af en toe een korreltje bij kan dragen… X

  4. Connie schreef:

    @kees Hallo Brabant! Dank je wel. Verheug me op weer dagje naast je zitten tijdens Zazenkai de 28e!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *