Uit de reeks onmogelijke keuzes:
“Willen jullie dat wij hem op de Intensive Care opnemen of niet?”
Hem, dat is mijn vader en het is de tweede keer in korte tijd dat hij op de SEH in het ziekenhuis in Leeuwarden is opgenomen. Na een hersenbloeding in juni die hem flink ontregelde en verwarde – ook omdat het pas weken later onderkend werd – is hij nu gevallen. Hard. Mijn vader ligt vastgebonden aan allerlei draden, compleet in de war. Hij schudt en beeft, is spierwit en de monitoren blijven maar piepen. Er komt geen zinnig woord uit behalve zo nu en dan een krachtig GODVERDOMME! Dat vind ik fijn, dat krachtige GODVERDOMME!. Zolang er GODVERDOMME is, is er leven.
De artsen zien het somber in en stellen zijn vrouw en mij die vraag: IC of niet? Eigenlijk is hij te ziek voor de IC, zeggen ze, de vraag is of hij er wel beter uitkomt. Bovendien is het traumatisch, een IC opname. Het alternatief is het leven – of de dood – zijn gang laten gaan. Rust besluiten we, geen polonaise aan zijn lijf, maar onze harten zijn zwaar van de twijfel.
Een week later verlaat mijn vader het ziekenhuis. Wandelt weg voor de hemelpoort. Heeft zich tranen gelachen om het feit dat godverdomme het enige zinnige woord was dat hij kon uiten. Als we voor IC hadden gekozen, lag hij nu nog aan de beademing. Inwendig vloekend.