Groot

Bijzonder hoe dingen samen kunnen vallen. Vriendin ziek, zieker, ziekst en vorige week ben ik gestart met het geven van een al lang geplande schrijfcursus in een huis voor mensen met een levensbedreigende ziekte, lees: kanker. De cursus is bijzonder. De cursisten allemaal met hun eigen verhaal, intense verhalen, verhalen die ze graag kwijt willen. Op papier en live.

Neem S. Verlamd door wat het leven haar het afgelopen half jaar heeft toebedeeld. Ook het schrijven, haar grote uitlaatklep, zit muurvast. Het verlangen het weer te laten stromen was haar reden naar de cursus te komen. De eerste oefening leverde ze direct een pareltje af, huilend. Ik zie haar al schrijvend weer zacht worden.

Dinsdagavond liep ik langs de gracht, op weg naar de zendo. Ineens werd ik vol geraakt door de grootsheid van de dood. Nooit meer de lente, de grachten, de lichtjes, de warmte van de liefde. Nooit meer. Zo onvoorstelbaar, zo groot. Aan de andere kant, iedereen doet het. Hoe moeilijk kan het zijn? Beter dat we het zo goed mogelijk proberen te doen, hier en nu, in ons eigen, unieke leventje.