Geschikt/ongeschikt

Het beest hiernaast is een projectje van lief. In lief schuilt namelijk nog steeds een vijfjarig jongetje dat vooral op reis naar buiten komt. Op stranden gaat hij aan de slag met stokken en stenen, bouwt dingen, verzamelt. Zo ligt er nu ín de Libische zee, vlakbij bij Agios Pavlos, een rood wit onderwatermonument te schitteren in het azuurblauw.

Een klein, Duits jongetje van een jaar of zes komt met zijn ouders het strand op. Blauw zwembroekje aan. Hij zet een plastic zwembrilletje op. Zijn wereld kleurt blauw. De dikke rubberen band duwt zijn flapoortjes nog verder naar buiten. Zonder aarzeling loopt hij naar de zee en werpt zijn lijfje in de brullende branding. Totaal ontspannen. Lachend komt hij boven, loopt het strand op, kijkt achterom naar de golven die hem achtervolgen. Dan draait hij zich om naar de zee en spreekt die ernstig toe, met een opgeheven vingertje. Om vervolgens handstand in de branding te doen en als in een centrifuge rond en rond gedraaid wordt. Er is geen verschil meer tussen het jongetje en de zee. Hij ís de zee.

Sommige mensen zijn geschikt om kind te zijn, zich totaal te verliezen in het moment. Zoals lief die kind zijn heerlijk vond en vindt – maar misschien hebben alle kunstenaars dat. Ik vond het als kind al niet leuk om kind te zijn, kon niet wachten tot ik groot was en hoe ouder ik word, hoe gelukkiger. Misschien ben ik pas echt thuis als stokoude dame.

Maar die kunst, je verliezen in het moment, die ben ik terug aan het veroveren. Dansend, schrijvend, kijkend en vooral zittend op mijn kussentje. Zen is míjn branding.