Het is bijna klaar, het vierde boekje dat ik schrijf over jeugdzorg. Zoals altijd roept het wandelen in jeugdzorgland gemengde gevoelens op. Verbazing, irritatie, moedeloosheid, ontroering. En diepe bewondering. Diepe bewondering voor betrokken mensen die in moeilijke situaties hun werk doen. Moeilijk, niet vanwege de kinderen en jongeren maar moeilijk vanwege het onbegrijpelijke systeem en ondoordringbare bureaucratie. Kinderen donderen tussen de mazen van het vangnet, niet vanwege gebrek aan hulpverleners maar dankzij krankzinnige systemen.
Geldstromen lopen langs elkaar heen: van provincie, gemeente, AWBZ, instellingen. En als er een potje leeg is maar het andere nog overvol: pech. Ieder potje kent zijn eigen systeem en wettelijke kaders en zijn strikt gescheiden. Misschien dat daar verandering in gaat komen, het nieuwe kabinet heeft plannen in die richting. Zoals iemand van jeugdzorg tegen me zei: ‘dat zou dan het wonder van Nederland zijn, want het speelt al dertig jaar.’
We hadden een ministerie voor jeugd en gezin. Geen idee wat dat ministerie betekent heeft voor kinderen in de knel. Maar ook in de periode van dat ministerie was de zorg voor kinderen versnipperd. Die zorg is ondergebracht bij gezondheidszorg, onderwijs, justitie, sociale zaken, die elkaars concurrenten zijn als het om geld gaat. Zou een staatssecretaris voor kinderen iets zijn? Iemand in dienst van al die ministeries die grensoverschrijdend aan het werk gaat met maar een doel voor ogen: goede hulpverlening voor kinderen in de knel.
En ondertussen hoop ik dat het ze goed gaat, de jongeren die ik sprak. Stephanie, die na jaren jeugdzorg in een instelling haar koffertje moest pakken want 18 en dus meerderjarig. Meerderjarig maar niet volwassen. En erg alleen.
Ik hoop dat al die inzet en betrokkenheid van werkers in de jeugdzorg uiteindelijk leiden tot een beter leven voor de Stephanies van deze wereld. Ik hoop dat de bureaucratie die een gevangenis vormt voor kinderen en professionals steentje voor steentje afgebroken wordt. Animal cops? Come on. Zorg liever voor onze kinderen.
Een schreeuw
om een maatschappij
die meer en meer
ontmenselijkt……..
Nou, ik kan uit eigen ervaring zeggen dat de jeugdzorgmevrouw die toegewezen is aan ons pleegkind naar mijn gevoel gekker is dan mijn schoonzus met Borderline (en moeder van ons pleegkind).
Dientengevolge heb ik in de afgelopen 1,5 jaar nog nooit geholpen of gesteund gevoeld, nooit het gevoel gehad dat er een helder verhaal op tafel werd gelegd of dat er duidelijke lijnen uitgezet werden, om nog maar te zwijgen over de financieele valkuilen waar je in je onwetendheid met open ogen in valt.
P.s. Ik begreep dat er meer mensen in genoemde financieele valkuil vallen. Maar ik ga er niet vanuit dat alle mensen bij jeugdzorg zo zijn als onze specifieke jeugdzorgmevrouw. (Het is zelfs zo erg dat ik acuut hartkloppingen krijg als ik haar aan de telefoon krijg.)
Overigens ben ik het in het eens met wat Marie Bernadette zegt. Vanmorgen hoorde ik een meneer uitleggen over de economische waarde van natuur, is het niet gewoon een kwestie van goed fatsoen dat wij andere levensvormen op deze planeet ook de ruimte die zij nodig hebben gunnen om hier een goed leven te leiden? Los van wat het ons mensen financieel oplevert?