Geland. Nou ja, fysiek dan. Gisterenochtend vroeg vertrokken uit San Francisco en via Houston nu weer thuis waar net de eerste bakken ter verwelkoming uit de hemel vallen..We hadden machetes nodig om de voordeur te bereiken, blijkbaar is het groeizaam weer geweest in NL.
Isa zit alweer achter haar PC, volop communicerend met haar vrienden. ‘Ik ben een mensenkind,’ zei ze tijdens de vakantie. ‘Ik heb mijn mensen nodig, vier weken is veel te lang!’ Isa is dus gelukkig, wij nog niet. De VS zit nog onder mijn huid. Ga het missen. Terwijl het echt niet allemaal sunshine is. Veel armoede gezien, daklozen, trailerparken. Ben geschokt door de ondermaatse kwaliteit van de pers – alleen de New York Times is op niveau en beseft dat de wereld groter is dan de VS. Gezondheidszorg en onderwijs zijn problematisch. Bush is een regelrechte ramp voor het land en de wereld. Maar toch. Iedereen is zo ontzettend aardig en laidback. New York is voor mij nog steeds het ultieme voorbeeld van hoe het moet, een echte melting pot waarin iedereen die er komt wonen, waar vandaan dan ook, onmiddellijk Amerikaan is en deel uitmaakt van de American dream. Met alle haken en ogen die daarbij horen, maar in essentie is iedereen meteen Amerikaan. Ik heb zitten piekeren hoe dat komt. Waarom iemand die hier komt wonen eigenlijk altijd allochtoon blijft en dat daar niet zo is. Het komt niet door de taal. Ik heb veel Chinezen / Mexicanen / Afrikanen gezien in de VS die nauwelijks Engels spreken, maar wel bijna allemaal meteen een baan hebben. Dat lijkt cruciaal.
Maar ik denk vooral dat het komt doordat de VS gebaseerd is op een ideaal, op het waarmaken van dromen. Iedereen die daarheen gaat, heeft dat in het achterhoofd. Wil een droom waarmaken en de dag dat ze het Amerikaanse staatsburgerschap krijgen is een bijzondere dag. Een uitkering zit er niet in, maar vanaf die dag ben je wel net zoveel Amerikaan als de gemiddelde Texas redneck.
Mensen die naar NL komen, krijgen wel een uitkering maar blijven vervolgens aan de zijlijn staan. Altijd. Niet alleen doordat ze niet aan het werk komen, maar ook door de Nl mentaliteit dat integreren betekent ‘alles doen precies zoals wij het ook doen’. Het opgeheven vingertje. Waardoor mensen die van elders komen, nooit echt Nederlander worden.
Het heeft niet alleen te maken met werken of een uitkering. Het heeft ook te maken met interesse voor een ander. En een gemiddelde Amerikaan kan die maar nauwelijks voor een ander opbrengen, laat staan voor een andere groep mensen. Wellicht dat er in NY er een smeltkroes bestaat. Elders in de USA leeft men niet naast elkaar, maar langs mekaar. Men komt elkaar simpelweg niet tegen in het dagelijks leven. Een verdwaalde kunstenaar of intellectueel speelt de uitzondering die wel beter weet.
Hier proberen we iedereen vriendjes met elkaar te maken en het liefst zo snel mogelijk. De vraag is of dat moet. Wil je een smeltkroes of een snelkookpan? Of zet ieder groepje z’n eigen pannetje op het vuur en is dat helemaal niet erg.
Nou de opmerking van Marco kan ik niet onderschrijven, ik heb (welliswaar langgeleden) in de VS gewoond maar nooit het gevoel gehad dat er geen belangstelling voor andere mensen is.
Nederlanders staan altijd klaar om jou om de oren te slaan met hun mening (en als die van jou anders is dan slaan ze graag ook zo dat het lekker zeer doet) (of ze er nou verstnad van hebben of niet).
In mijn ervaring is het zo dat er in de VS een ongeschreven regel is dat je gevoelige onderwerpen uit de weg gaat in gesprekken, niet uit oppervlakkigheid of desinteresse maar ten bate van de onderliggende relatie. Dit komt volgens mij voort uit het volgende: Als je enige buurman 3 miles verder woont (bijna 5 km.) dan is het wel gezellig (en handig) als je daar een kopje suiker kunt lenen of een kopje koffie kunt drinken en het even gezellig kunt hebben.
Daarom is het in de VS bijvoorbeeld genanter en onbetamelijker om mensen naar hun politieke voorkeur te vragen dan naar hun sexleven om maar een dwarsstraat te noemen.
Connie, Ik heb heel veel plezier beleefd aan je verhalen over je reis, heerlijk was het. Mijn oude heimwee wonden zijn welliswaar open gereten erdoor, maar het is goed te weten waar mijn (en ook jou begrijp ik) hart naar uit gaat.
Ook ik heb niets gemerkt van desinteresse. Integendeel. Veel gepraat met mensen. Maar ik kan me voorstellen dat Californie en NY toch soort enclaves zijn. Heb in cowboyland Arizona bijvoorbeeld al veel minder contact gehad. Maar dat lag ook aan mezelf. Lastig om mannen met cowboyhoeden en geruite hemden te benaderen…Ik denk dat de essentie zit in wat ik al schreef: dat de VS nog steeds op een ideaal gebaseerd is. Leuk dat je van de verhalen genoten hebt Simone. Ben zelf niet heel tevreden: te weinig tijd gehad om mooi te schrijven…