Het moet een bizar schouwspel geweest zijn voor Almeerders op weg naar school of werk vanochtend. Een fiets met aanhangkarretje, daarop een doodskist, daarachter een kleine stoet fietsers. Crematie anno 2011. De geliefde dode niet in een grote zwarte auto, een sfeerloos zaaltje binnen gedragen door onbekenden maar zelf weggebracht en gedragen, in een zelfgebouwde kist.
Griekenland, zaterdagochtend vroeg. Ik word wakker. Beelden van dromen in mijn hoofd. Dromen van Dina. Ze ligt in een deken die ik met twee handen voortrek. Mijn enige zorg is dat ze veilig en warm moet blijven. We zijn in een onbekende stad, ze wordt steeds onrustiger, probeert op te staan, de deken van zich af te schudden. Als ik wakker word, vertel ik de droom aan Frank . Dan loop ik naar buiten om Dina te bellen. Ik krijg haar schoondochter, Dina is een paar uur eerder overleden na een moeilijke nacht waarin ze steeds onrustiger werd en vocht met de deken. Uiteindelijk is ze na toediening van slaapmiddelen eindelijk in slaap gevallen en overleden.
En nu fietsen we voor het laatst met haar, door groen, onder verkleurend bladerdek. We fietsten langs plekken die haar dierbaar waren: haar eigen park, het ziekenhuis waar ze zo liefdevol behandeld is, het centrum waar ze vaak op de terrassen te vinden was.
En fietsen zonder haar weer terug.
Een triest en mooi verhaal. Dank je voor het delen.
Wat een mooie eerbetoon aan je vriendin. Ze zal het vast prachtig hebben gevonden. Ik zelf vind dit schrijfsel erg ontroerend. Zie jullie zo fietsen.
Ellen Ji An
Dank je, Ellen.
Ja, je hoeft geen Almeerder te zijn om jullie daar te zien fietsen, droefprachtig, zo vol liefde…
Ik omhels je,
Astrid