“Het verstoort het evenwicht,” zei iemand laatst tegen me. Een zinnetje dat me triggerde omdat ik me realiseerde dat ik geen idee heb wat evenwicht is, hoe dat te bereiken laat staan te behouden.
Het leven doet wat het leven doet. Het danst, het doet pijn. Het is groots, het is saai. Je krijgt iets of je krijgt het niet of je krijgt niet waar je om vroeg. Waar licht is, is schaduw en waar schaduw is, is licht. En je weet dat alles en iedereen er over niet al te lange tijd niet meer is. Nooit meer. Ik niet, jij niet, zij niet en wij niet.
Juist daar waar het schuurt, waar het pijn doet, dat zijn de interessante plekken. De momenten dat je off balance raakt, in de war, gebarsten. Dat zijn de momenten waarop het licht even kan kieren. Val, sta op, val weer en sta weer op. Maar probeer vooral niet niet te vallen.
alles is altijd in evenwicht. Zonder Samsara geen Nirvana. Niet in evenwicht zijn is een tijdelijke waarneming, alles bijelkaar is alles nul, dus zijn de onderdelen ervan exact in evenwicht. Of klets ik nu?
leuke post!
bedankt
Francois
@francois dat bedoel ik maar, zonder licht geen schaduw en vv
Dank voor je bijdrage!