Erbarme Dich

Op weg naar mijn ouders. Mijn broertje is vandaag twee jaar geleden gestorven. Dat betekent samen naar het graf. De iPod shuffelt: Stevie Wonder – Don’t you worry ‘bout a thing. Hard meezingen, wetend dat broertje misschien wel dood, maar niet de wereld uit is.

Twee jaar geleden, 10 over half 3 ’s middags, zaten we om hem heen toen hij voor het laatst uitademde. Een diepe zucht, zijn vertrek onmiskenbaar. Het ene moment nog in het leven, het volgende moment overduidelijk niet meer. Ik verbaasde me er over dat een zucht zoveel verschil kan maken.

En nu weer samen aan zijn graf. ‘Voor altijd bij ons’ staat er op zijn steen en dat is ook zo. ‘Zolang hij in onze herinnering is, is hij niet dood,’ zegt vader.

Terugrijdend over het kerkhof passeer ik een grote Surinaamse vrouw. Ze draagt een zwart mantelpak, een witte bloes met stropdas en een zwarte hoed. ‘Uitvaartverzorger,’ denk ik bij mezelf, maar als ze me aankijkt zie ik dat de tranen over haar gezicht stromen. Vrijwel direct shuffelt de iPod het Erbarme Dich, gezongen door Kathleen Ferrier. En ook bij mij beginnen de tranen te stromen. Om mijn broertje die de wereld niet uit is maar toch wel erg ver weg. Om mijn dochter die over een paar weken voor lange tijd naar de andere kant van de wereld vertrekt wat ook wel erg ver weg is.

Erbarme Dich, mein Gott, om mijn broer en om mijn dochter. Dank u wel.