Laatst had ik een interview met Angela Groothuizen over haar nieuwe theaterprogramma. Tof wijf dat ze is, riep ze meteen dat ze vrijkaartjes voor de premiere zou klaarleggen. En dus ging ik vorige week met mijn moeder naar Ikigai. Uit mezelf zou ik niet snel gegaan zijn, maar hé, gratis kaartjes, daar spuug ik als echte Nederlandse niet op. Bovendien wist ik zeker dat mijn moeder zou genieten. En dat was ook zo. Mijn moeder genoot. En ik ook. Mooie, kleine liedjes met fijne teksten en ook nog ’s geestig aan elkaar gepraat.
Een van de sketches ging over de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo. Ik had als zelfverklaarde anti-huisvrouw natuurlijk nog nooit van Marie gehoord, maar ze schijnt wereldberoemd te zijn in opvouwen. En opvouwen is een dingetje voor me. Dekbedhoezen en tweepersoonslakens frommel ik soort van in de kast waarna ik er met mijn volle gewicht tegenaan ga staan om de deur dicht te krijgen. De rest vouw ik zo’n twee keer per jaar op en maak er redelijke stapeltjes van die onmiddellijk instorten omdat ik in die stapels net dat zwarte t-shirt niet kan vinden.
Entree de Kondo methode. Angela zat tijdens haar sketch op de grond met zeer herkenbare berg ongeregeld goed en een best wel klein kartonnen doosje. Tijdens het vertellen begon ze te vouwen. Ik schoof naar het puntje van mijn stoel en lette goed op. Drie minuten later had Angela de berg omgetoverd tot een doosje keurige rolletjes, en: op kleur gesorteerd!
Ik raakte ter plekke volledig geïnspireerd en kon niet wachten mijn eigen berg ongeregeld te lijf te gaan. De volgende ochtend toog ik first thing naar de Xenos en kocht mandjes in verschillende afmetingen. Uurtje kwaadmaken later: voilá! Een opgeruimde kast. Met rolletjes op kleur. Er is zelfs een plank over!
Wat een genot. En zo handig. Een opgeruimd leven dat op rolletjes loopt is dus mogelijk!