Vanochtend vroeg. Het was nog donker. De krantenjongen met maakt me met een hoop lawaai – knetterende brommer, klepperende brievenbus – wakker. “Ik heb geen zin. Geen zin om op te staan. Geen zin in deze dag. Geen zin in leven.”
Dacht ik ineens.
Het was alsof er een onverwacht raampje openging. Een raampje dat er altijd al was, maar ergens diep verborgen zat. En nu klapte het open en gunde me een blik op een zware, kleurloze wereld waaruit alle vreugde verdwenen was. Mijn hart werd zwaar, te zwaar om ooit nog mee te dragen, leek het. Door en door moe. Overspoeld door een alles doordrenkend gevoel van zinloosheid. Even later ging het raampje vanzelf weer dicht en ik hoop dat dat voor altijd zo blijft.
Is dat hoe een depressie voelt? Een onverhoedse aanval, verpletterd worden door een onbekend gewicht dat je verhindert op te staan, verhindert dat de energie gaat stromen. Natuurlijk meteen even ge-introspecteerd maar van binnen en buiten is alles koek en ei: kinderen, relatie, veel werk, vrienden. Ik hou het op een, naar ik hoop eenmalige, hormonale storing.
Nu naar het bos met de hond, de hersenspinsels verdrijven. Dan aan het werk. De Week van de Geschiedenis, Almeers Canon. Brochures voor particulier opdrachtgeverschap. ErasmusPC, salon Almere. Vanavond weer Ithaka. De dag helemaal volstoppen. Zorgen dat het raam dichtblijft.