Sneeuw. Ze kijkt omhoog. In het licht van de lantaarn vallen de vlokken met duizelingwekkende snelheid op haar af. Ze weet hem naast zich. Zijn warme hand omklemt de hare in zijn jaszak. Ze lopen. Zomaar. Hoe komen ze hier? Op deze plaats en tijd, in dit gevoel? Zacht krakend laten ze lichte sporen achter. Om hen heen dwarrelt het uit het niets. Regelrecht haar hart in. Ze laat haar voeten gaan waar ze willen en keert niet op haar schreden terug.
