Hebben jullie nou ook zo erg? Het gevoel dat het d’r op of d’r onder is. Systemen donderen in elkaar, voldoen niet meer: economie, politiek, onderwijs, religie, klimaat. Antwoorden zijn er niet, vragen des te meer. De wereld kraakt in zijn voegen. De politiek draagt vooral veel doekjes voor het bloeden aan, terwijl mayor surgery aan de orde is om een halt toe te roepen aan vervreemding en verharding.
Aan de andere kant zie je mensen in hoog tempo wakker worden. Hun eigen werelden creëren buiten bestaande systemen om. Steeds meer mensen werken als digitale nomaden, in losse samenwerkingsverbanden, gebaseerd op passie in plaats van zekerheid. Kiezen voor een leven in plaats van een carrière. Steeds meer mensen worden wakker, keren naar binnen en gaan leven vanuit hun eigen kracht in plaats van te vertrouwen op de kracht van vadertje staat of moeder aarde. We hebben Obama, een nieuw type leider die intelligentie, visie en spiritualiteit combineert.
Ik ben heel erg benieuwd naar waar we over tien jaar zijn. Of we in staat zijn het tij te keren zonder hoge, ondoordringbare dijken om onze samenleving op te trekken. Diep in me gloeit alle vertrouwen van de wereld. Geen vertrouwen in wetenschappers en politici die met oplossingen gaan komen, dat gaat niet gebeuren. Wel vertrouwen in die zachte kracht die steeds meer terrein wint. Met behulp van technologie, dat wel. Het is zo eenvoudig gelijkgestemden te vinden, dingen in beweging te zetten. Kijk naar Twitter en Iran. Of de democratie echt een zetje krijgt, is nog onduidelijk. Maar er is iets in gang gezet en mensen daar weten: we staan er niet alleen voor.
– Wetenschappers hebben bewezen dat het bij verspringen onmogelijk is verder te springen dan 10 meter. Ik luister niet naar zulke praatjes. Dergelijke gedachten hebben de neiging zich in je voeten te nestelen. Carl Lewis, atleet
Vertrouwen in de zachte kracht..We staan er niet alleen voor .. Doei, moet weg..Mooi..
Het gevoel van onbehagen neemt toe bij de mensen. En soms door onverklaarbare redenen. Het gevoel dat mensen (opnieuw) willen vluchten, maar ook zich afragen ‘maar waar naartoe vluchten?, overals is het hetzelfde!’ Dus dan maar vluchten naar de virtuele realiteit. Een aangename en – bijna – controleerbare werkelijkheid.
Democratie en vrijheden krijgen zeker een zetje in de rug door deze – bijna – controleerbare realiteit: ff een twittertje sturen, en je bent je gevoel van onbehagen kwijt…Nou, bijna dan.
Pingback: vluchten naar virtuele realiteit « Mostapha El Madkouri
Helemaal eens met deze column. Aan de ene kant veel misplaatste angst & woede, teveel geloof in een systeem of technologie. Aan de andere kans veel mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar, in de ander, in de wereld. Moet alles dan anders? Volgens mij dat niet. Maar hoe het ook kan is met een boel mooie projecten, voorbeelden en inspiratie te vinden op http://www.dott07.com/