Doorfietsen!

Gerhard is mijn sportmeester. Iedere zaterdagochtend sta ik op de sportschool in zijn klasje. Vroeger was hij danser en hij heeft een vriendin dood aan het gaan is aan de kanker. Zoiets schept een band. Vanochtend kwam Gerhard de sportzaal zo’n beetje binnenkreupelen. Moe. Hij heeft donderdag namelijk 6 keer de Alpe d’Huez (ja die nare van de Tour) op en afgefietst. Om daarmee geld in te zamelen voor het KWF.

Na de les samen in de lege zaal. Hij vertelt over hoe vreselijk het geweest was. Kou, mist, regen. Ondanks alle deelnemers volkomen alleen. Uitgeput na de tweede klim. Toch doorgaan. Opgeven was geen optie. De gedachte aan zijn doodzieke vriendin en de mentale Alpe d’Huez die zij dagelijks beklimt, hield hem op het zadel.

En op de fiets terug naar huis werd ik zo vreselijk intens verdrietig. Hardhuilend langs verbaasde bekenden gesjeesd. Zo machteloos. En boos. Had twee dagen met m’n mobiel in m’n hand gelopen. Wachtend tot de oncoloog van broertje me zou bellen – zoals afgesproken. Broertje weigerde namelijk donderdag naar de afspraak in het AvL te gaan. Wat ik snap en respecteer, maar er moet wel iets. Belafspraak dan maar. Die Dr. niet nakomt. En dat zijn dan net van die dingen die je er even helemaal niet bij kan hebben.

En zo dalen en klimmen we maar door. Over colletjes van de eerste, tweede en derde categorie. Opgeven is geen optie.

Dit bericht is geplaatst in Broertje, Familie, kanker, Leven met de tags , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *