Categorie archief: Planet Onco
We kunnen er niet bovenover
Wat hebben we vandaag weer geleerd in het leven en dood klasje? Dat het behoorlijk zeer doet als de auto van mijn broertje met de meneer van de garage achter het stuur voor altijd om de hoek van de straat … Lees verder
Peace!
Gisteren even dagje mantelzorger af. Liep te stuiteren na de afgelopen dagen. Eten met hartsvriendin. Aan de overkant van het plein zie ik een coffeeshop. ‘We moeten zo wel even jointjes halen voor broertje,’ zeg ik. Legitimeren bij de deur … Lees verder
Hotel California
Doodgaan doe je niet zomaar. Daar komt nog heel wat bij kijken. Doodgaan gaat in kleine stukjes. Besluiten dat je niet meer in de slaapkamer slaapt, maar in het ziekenhuisbed beneden. Je kinderen die steeds vaker bij mama zijn en … Lees verder
Drie letter lingo
Ik loop naar boven. Broertje staat onder de douche. Ik hoor hem kreunen, zie hem schimmig door wolken stoom achter het matglas van de douchecabine staan. Moeizaam schuift hij de deur open, kijkt me aan. Ik voel het bloed uit … Lees verder
Wachten
AvL. Wachten, wachten, wachten. De afspraak is om kwart over twaalf. Het wordt kwart over een, half twee, twee uur, kwart over twee. Een gezin komt de spreekkamer uit. Vader, moeder en zoon. Huilend. Armen om elkaar heen. Naast ons … Lees verder
Lichtje
Mijn broertje lijkt wel een lichtje dat langzaam uitgaat. Gisterenavond de verjaardag van filmbroer in een Amsterdamse kroeg. Familie, vrienden, iedereen was er. Alleen broertje niet. En dat was zo moeilijk. Onder het lachen, kletsen en juichen voor onze jongens … Lees verder
Het strohalmen tijdperk
Een paar uur bij Peter in de tuin met rose, meloen en aardige mensen. Hartsvriendin die onverwacht aanschuift in de kroeg. Lief’s hand strelend over mijn blote rug. Eten met de mannen van ErasmusPC. Een gelukte meditatie. Kleine kadootjes die … Lees verder
Genade
Het lukt maar niet. Stil worden in m’n hoofd. Alles is doordrongen van een zoete pijn. Soms scherp, adembenemend. Soms zwaar, mijn hart een steen te zwaar om mee te sjouwen. Er zijn van die momenten van genade. Vanochtend in … Lees verder
Beam me up!
Fijn hoor. Dat stiltecentrum in het AvL. Fijn als het lukt stil te worden temidden van verdriet en angst. Stil zijn heeft absoluut mijn voorkeur. Maar soms lukt het niet. Daarom pleit ik voor een schreeuwcentrum in ieder ziekenhuis. En … Lees verder
Onderweg
Gisteren. Met de armen om elkaar heen lopen we het AvL weer in. Naar boven, naar het behandelcentrum voor een endoscopie. In de wachtruimte zit een ouder echtpaar. Zij zit te haken, iets ronds, in turqoise en wit. Tafelkleedje? Closetrol … Lees verder