Rijden door het witte Friese landschap. Van Donkerbroek naar Holwerd, op weg naar de boot voor acht dagen zenretraite op Ameland. Ik passeer kleine dorpen. De kerktoren onveranderlijk midden in het hart geplant. Een kleine supermarkt, een café, hier en daar een ijsbaantje maar altijd kijken tot aan de horizon.
Stel. Ik zou hier geboren zijn, in een van die dorpen. Met altijd uitzicht tot aan de horizon maar tegelijkertijd levend in een kleine bekende wereld. Trouwen met een jongen uit een naburig dorp. En dan zou ik bijvoorbeeld postbode zijn. Beetje rondfietsen, praatje hier en daar en als de tas leeg is, is ‘ie ook echt leeg en ben je klaar. Mijn man zou iets doen met tuinonderhoud of zo. Lekker buiten. Het leven overzichtelijk en goed te doen. Stel, ik zou daar wonen. Zou ik dan behoefte hebben aan een zenretraite?
Als ik acht dagen later terug rijdt door hetzelfde landschap is de vraag meer dan beantwoord. Er zijn lessen geleerd, er is gelachen, gehuild en gefeest. Tussen 300 mensen van uit de wereld heb ik me compleet thuis gevoeld en volledig authentiek. Door en door warm rijd ik weer door het winterse landschap. Een gloeiend bolletje dat ik nu, ruim anderhalve week later, nog steeds voel.
Wat Móóóóói verwoord!