Bijna…

Het ijs ziet er een stuk onvriendelijker uit dan gisteren, bedenk ik wandelend langs het Weerwater. Niks meer pittoresk oud Hollands schitterend wit in de zon maar donkergrijs, dreigend, golvend en met grote witte plekken. Kinderstemmen waaien me van ver weg tegemoet. Ik kijk. Midden op het ijs van het Weerwater staat een groep kinderen. Ze lijken op weg van de schouwburg naar de overkant, richting haddock.

Ik heb geen verstand van ijs. Wanneer is het Weerwater veilig? Het is diep, dat weet ik van mijn geschiedenislesjes. Maar heeft diepte ook te maken met de dikte van het ijs? Geen idee. Ik weet wel dat ik het eng vind, dat groepje midden op die ijsvlakte. Dat als mijn kind daar zou lopen, ik alles zou doen om haar ervandaan te halen. De naargeestige radiospotjes van de afgelopen dagen schieten me te binnen. Over burgers die bijna – maar net niet helemaal – medeburgers redden van een nare dood. Ze belden bijna aan bij die doodzieke buurman. Ze brachten de in elkaar geslagen jongen bijna naar het ziekenhuis. Maar net niet helemaal. Ik denk aan de brandweer die ik een paar dagen geleden in hetzelfde Weerwater zag oefenen in een wak.

Ik bel.

‘Politie Flevoland’

‘Goedemiddag, er loopt een groep kinderen midden op het ijs van het Weerwater en ik vraag me af of dat veilig is.’

Stilte.

‘Mevrouw’, klinkt het laatdunkend. ‘U denkt toch niet dat we daaraan kunnen beginnen? Dat we elk groepje mensen van het ijs gaan plukken omdat omstanders zich zorgen maken. Hoeveel auto’s denkt u eigenlijk dat we tot onze beschikking hebben?’

‘Het gaat niet om een groepje volwassenen op een slootje. Het gaat om een groep kinderen midden op het Weerwater. Dat lijkt me toch iets anders.’

‘Mevrouw, ik kan u niets beloven.’

Ik hang op. Misschien mag ik volgend jaar weer de nieuwjaarsstoespraak van Jorritsma schrijven. Als het even tegenzit wordt de eerste zin : het jaar begon slecht voor Almere. Dit dankzij de politie Flevoland die bijna in actie kwam. Bijna, maar net niet helemaal.