Van woensdag tot en met zondag sesshin. Oftewel: zen retraite. Oftewel: kop dicht en zitten tot je een ons weegt. Dat valt niet mee. Zitten tot je een ons weegt. En je kop houden valt ook niet mee. Het levert wel wat op al mag je er van tevoren natuurlijk niks van verwachten en jezelf geen doelen stellen.
De zazen houding is een soort keurslijf. Je neemt de boeddhahouding aan en zit stil. Maar door dat keurslijf en die stilte, leer je heel nauwkeurig de bewegingen van je geest waarnemen. Je leert waar je het liefste heen ontsnapt als het moeilijk wordt. Je leert dat de geest onbegrensd is. Ik hoef maar aan haar te denken of ik loop samen met mijn dochter op het strand in Australië. Op het kussen schrijf ik. Denk ik. Denk ik niet. Door daar alleen maar te zitten en het te observeren, ervaar ik dat mijn gedachten en emoties vluchtig zijn. Niets om me druk over te maken.
Soms was ik even een berg. De zon scheen, het werd warm. De regen kletterde, het werd koud. Het maakte de berg niks uit. Maar vaker was het stuiteren. Van overgave naar weerstand. Van emotie naar een heldere spiegel. Van verveling naar binnenpretjes. Ik zat erbij en keek ernaar. Met een groeiend besef van het mysterie van het leven. De wereld ziet er daardoor ietsje anders uit. De kleuren helderder, de lucht frisser, de mensen om me heen dierbaarder. Daarvoor ga ik graag op gezette tijden het keurslijf in.