Anti negatief

December 2005 schreef ik onderstaand verhaaltje voor het Geheugen van Almere.  Vandaag plaats ik het op m’n blogje. En ongetwijfeld kan ik het – ietsje aangepast – in november 2008 als ingezonden brief naar de Volkskrant sturen…Wat zegt dat over Almere? Helemaal niets.

 Gisterenavond was het weer zover. Een feestje in het oude Amersfoort en iemand die tegen me zegt: “Jij bent toch helemaal geen type om in Almere te wonen?” Ben ik wel, denk ik bij mezelf, want ik ben klein maar dapper en houd van verandering. Maar ik zwijg en kijk voor me uit. “Wáár precies woon je in Almere?” “Filmwijk.” “O, maar dat is ook een van de betere wijken. Want dat scheelt nogal, in Almere.” “Zoals in iedere grote stad,” zeg ik en sta op om een glas wijn te scoren en te ontsnappen.

Het is geen leuk feestje, daar in het oude Amersfoort maar dat ligt aan mij want en ik ben moe na een hectische periode in de Almeerse politiek. Ik trek me met mijn glas terug in een stil hoekje en denk aan het artikel over Almere in Trouw van 3 december. Een verslaggever deed een dagje Almere en ontdekte dat het er erg was. Hij schreef over ongezelligheid, beton, leegte. Hij heeft gelijk. Maar hij heeft ook ongelijk. Want de gelaagdheid van de stad ontdek je pas als je hier langer woont en nee, daar wordt de Stationsstraat niet fijner mee. Maar er is ook die andere kant. Juist omdat de stad niet af is, heb je hier zo veel ruimte. Letterlijk en figuurlijk. Juist omdat Almere identiteit ontbeert, kunnen bewoners die helemaal naar eigen wens inkleuren. Wat ik in Almere bereikt heb, had ik in geen enkele andere stad kunnen bereiken. In Almere maak ik deel uit van een groep hemelbestormers. Mensen die op allerlei terreinen bezig zijn de stad in te kleuren en daarmee hun eigen identiteit versterken en uitgroeien tot mensen met de poten in de klei en het hoofd in de wolken. Van dat soort mensen ken ik er heel veel in Almere. En dat is voor mij oneindig veel waardevoller dan verkeerd gestapelde stenen.