Hersenspinsels

“Ook goeiemorgen,” zeg ik tegen de kruisspin terwijl ik in het web loop dat hij vannacht voor de voordeur heeft gehangen. Herfst. Het Weerwater ligt er roerloos bij vanochtend en honderden webjes glinsteren tussen de bloemen en struiken. Herfst. Tijd voor knopen doorhakken, schepen verbranden, de buit binnenhalen voor eventuele barre wintertijden.

Er loert een dienstverband op me. “Doen,” zegt hartsvriendin. “Niets te verliezen, doen. Maar wel je huid duur verkopen. Onderhandelen dus.” En ze klapt haar laptop open om te googelen naar mijn marktwaarde. “Wel deeltijd, want je moet wel blijven schrijven natuurlijk.” Onderhandelen… Als ik ergens slecht in ben.Twijfel. M’n vrijheid opgeven? Vrijheid? Vaak is het de hele dag m’n laptop en ik. Niet erg gezellig, die vrijheid. Ondanks ‘werkbijeenkomsten’ bij Tante met collega Peter. Collega’s, een bureau, een vast inkomen! Ik zwalk heen en weer tussen enerzijds en anderzijds, tussen benauwd en leuk.

Tot ik gisterenavond langs een Duits meisje zapte, een docu op de Belg. Ze was ontvoerd, vertelde ze – van de straat gerukt en in een busje gesleurd. De ontvoerder had haar aangesproken. Ze vond hem niet aardig, het voelde niet goed. Ze overwoog over te steken, hem en zijn busje uit de weg te gaan. Maar dat deed ze niet. Ze voelde het gevaar. Haar vecht of vluchtinstinct stond op scherp. Ze luisterde niet en werd slachtoffer. Waarom volgde ze haar instinct niet? Vermoedelijk zaten haar hersens in de weg. Ging ze nadenken. Dat het klaarlichte dag was en dus veilig. Dat ze beleefd moest zijn. Zich niet moest aanstellen. En voor ze het wist zat ze in een donkere kelder.

Een extreem voorbeeld, maar hoe vaak gebeurt het niet? Je voelt aan je water, onderbuik, vingertoppen dat je iets niet moet doen. En je doet het toch. Omdat je beleefd wilt blijven, aardig gevonden wilt worden, behoefte hebt aan spanning en god weet wat nog meer voor kindknopjes er ingedrukt worden. En voor je het weet zit je in een soort kelder, treedt er bewustzijnsvernauwing op en moet je je later met moeite losmaken uit een zelfgesponnen situatie.

Dus ga ik volgende week het gesprek aan met mijn potentiële baas – aaargh!! wat klinkt dat naar – laat mijn hersens thuis en vertrouw uitsluitend en alleen op water, onderbuik en vingertoppen. En als dat allemaal goed voelt, ga ik weer naar huis, zet mijn hersens aan en ga onderhandelen en mijn huid duur verkopen. Ahum.