Gisteren weer de wekelijkse repetitie voor de jubileumvoorstelling. De laatste loodjes en dat is te merken. Gekreun klinkt op als we de warm-up starten. De repetitie verloopt moeizaam. ‘Wat een klotedag’, verzucht Louise terwijl ze op de grond zakt. ‘M’n lijf wil niet, ik kan niks onthouden. Dat komt door de file op weg hiernaar toe.’
File en een dansrepetitie, wat heeft dat nou met elkaar te maken? Alles. Voor een danser is het lijf een instrument. Twintig jaar geleden gingen we de dansstudio in, zetten onze instrumenten aan en gingen aan het werk. Nu zijn we veel langer bezig met stemmen. Het instrument is veel gevoeliger, sneller van slag, er zijn steeds meer voorwaarden nodig om het goed te laten werken. Een half uur file betekent een half uur stilzitten, een half uur je druk maken en dus al een vol hoofd voor je begint.
‘O, wat is die brug steil,’ kreun ik als we van cafe Alverna naar onze auto’s en fietsen strompelen. Niet omdat we gedronken hebben maar omdat echt alles zeer doet. Dat is ook een verschil met twintig jaar terug. De rekening voor hard werken en blessures negeren wordt onmiddelijk gepresenteerd. Mijn heup gloeit, slijmbeursontsteking weet ik uit ervaring, maar kan me niet permitteren daar nu bij stil te staan. Over twee weken is het zo ver. Maar we hebben nu al afgesproken dat we daarna gewoon doorgaan…Rare jongens, die dansers.